Ο Λευτέρης Παπαδόπουλος θυμάται τη μητέρα του, ένα πρόσωπο που τον καθόρισε με την αγάπη και τη σοφία της. Η μητέρα μου υπήρξε ο πρώτος, ο πιο παλιός και ο πιο αγαπημένος συμμαθητής μου. Δεν έμαθα ποτέ το πραγματικό της όνομα, που άλλοτε την αποκαλούσαν Λίζα, άλλοτε Ολυμπία ή Λουίζα, ανάλογα με τη διάθεσή της. Η ηλικία της παραμένει επίσης μυστήριο: μου είχε διηγηθεί ότι γεννήθηκε το 1922 στη Ρωσία, αλλά καθώς περνούσαν τα χρόνια, η ιστορία άλλαξε. Όταν εισήλθαν οι Γερμανοί στην Ελλάδα, ισχυρίστηκε ότι ήταν 16 ετών, πράγμα που θα σήμαινε ότι είχε γεννηθεί το 1925, με αποτέλεσμα να έχει γίνει μητέρα σε πολύ νεαρή ηλικία.
Αν και ήταν όμορφη, με πελώρια μάτια που εναλλάσσονταν από γαλάζιο σε πράσινο, η παρουσία της στο σπίτι ήταν αυτή που είχε μεγαλύτερη σημασία. Με το τραγούδι της, γεμάτο ζωή και αγάπη, καταφέρνει να μετατρέψει τις δυσκολίες της καθημερινότητας σε κάτι μαγικό, ακόμα και σε περιόδους που η πείνα ήταν παρούσα. Θυμάμαι πως, ακόμα και σε στιγμές που υπήρχε ελάχιστο φαγητό, εκείνη με έτρεφε με τρόπο θαυμαστό, τραγουδώντας και χορεύοντας.
Οι μνήμες της παιδικής μου ηλικίας είναι γεμάτες από την αγάπη και την αφοσίωσή της, καθώς και από τις δυσκολίες που αντιμετωπίσαμε ως οικογένεια. Ένας γιατρός είχε πει ότι ο πατέρας μου θα πέθαινε αν δεν έπινε γάλα καθημερινά, και η μητέρα μου, χωρίς δισταγμό, κατάφερε να του παρέχει αυτό που χρειαζόταν με τον πιο απρόσμενο τρόπο. Αυτή η ηρωική πράξη υπενθυμίζει τη δύναμη της μητρικής αγάπης.
Αυτές οι αναμνήσεις με συνοδεύουν, καθορίζοντας τη ζωή μου και τις σχέσεις μου με τους άλλους, και δείχνουν πόσο σημαντικοί είναι οι παλιοί συμμαθητές μας, όχι μόνο από το σχολείο αλλά και οι αγαπημένες μας μορφές από το παρελθόν.
Πηγή περιεχομένου: in.gr
