Δείτε πώς οι Παλαιστίνιες κρατούμενες αντιστέκονται στην καταπίεση και μοιράζονται τις ιστορίες τους. Μια Δευτέρα, η οποία φαινόταν να είναι συνηθισμένη, με ζεστό αέρα και τον ήχο οδηγών που διαμαρτύρονται για προτεραιότητες, κατευθυνθήκαμε προς την ταράτσα των γραφείων του Συλλόγου Υπαλλήλων Περιφέρειας Αττικής. Εκεί, η Ένωση Φωτορεπόρτερ Ελλάδας διοργάνωσε μια βραδινή προβολή της ταινίας 3000 νύχτες, σκηνοθετημένη από την Παλαιστίνια Μάι Μάσρι. Η εκδήλωση, που χαρακτηρίστηκε από την ΕΦΕ ως ένδειξη αλληλεγγύης στον παλαιστινιακό λαό, σημείωσε την αντίθεσή μας στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο και στη συμμετοχή της χώρας μας σε αυτόν, ξεκινώντας λίγο μετά τις 9:30 μ.μ.
Μπροστά μας, είχαμε μια μεσαίου μεγέθους οθόνη, με την Ακρόπολη και τα ημιφωτισμένα σπίτια του κέντρου της Αθήνας να είναι ορατά γύρω μας. Ωστόσο, σε λίγα λεπτά, όλα αυτά θα αποκτούσαν δευτερεύουσα σημασία: όσο καθόμασταν άνετα στις καρέκλες μας, παρακολουθούσαμε την ταινία της Μάσρι, η οποία γυρίστηκε το 2015 στην Ιορδανία. Μετά την προβολή, συζητήσαμε με τους φωτορεπόρτερ Άρη Μεσσήνη, Γιώργο Μουτάφη και Δημήτρη Μιχαλάκη, οι οποίοι έχουν βρεθεί στην περιοχή της Μέσης Ανατολής, ενώ μια γενοκτονία εξελισσόταν στη Γάζα.
Η ταινία, που χαρακτηρίζεται ως μυθοπλασία, αναρωτιέμαι πού σταματά ο μύθος και πού αρχίζει η πραγματικότητα όταν μιλάμε για την Παλαιστίνη. Στην αρχή της, παρακολουθούμε τη δραματική σκηνή όπου μια γυναίκα σέρνεται βίαια από τις ισραηλινές αρχές στο τμήμα, όπου περιμένει βασανιστήρια. Η νεαρή αυτή γυναίκα, η Layal, συλλαμβάνεται χωρίς στοιχεία και οδηγείται σε φυλακές γεμάτες με Ισραηλινές και Παλαιστίνιες, αντιμετωπίζοντας άθλιες συνθήκες και συνεχείς κακουχίες.
Μέσα από μια σειρά δοκιμασιών, η Layal μαθαίνει ότι είναι έγκυος και αναγκάζεται να μεταφερθεί για περισσότερη ασφάλεια. Στην φυλακή δημιουργείται μια κοινότητα που φροντίζει το μωρό της, το οποίο γεννιέται εκεί, και οι γυναίκες κηρύσσουν απεργία πείνας για τα δικαιώματά τους. Η σκληρότητα της ταινίας υπογραμμίζει την ακόμα πιο σκληρή πραγματικότητα των Παλαιστινίων, σε μια Δύση που κλείνει τα μάτια της στα δεινά τους.
Η εκδήλωση ολοκληρώθηκε με συζήτηση, όπου οι φωτορεπόρτερ μετέφεραν μαρτυρίες για την κτηνωδία στη Μέση Ανατολή. Ο Άρης Μεσσήνης επισήμανε ότι οι φωτορεπόρτες δεν μπορούν να εισέλθουν στη Γάζα λόγω περιορισμών από το Ισραήλ, τονίζοντας τη σημασία της εργασίας των ντόπιων συναδέλφων. Υπενθυμίζεται ότι από τις 7 Οκτωβρίου 2023 μέχρι σήμερα, τουλάχιστον 230 δημοσιογράφοι έχουν χάσει τη ζωή τους.
Ο Γιώργος Μουτάφης, αναφερόμενος στην ψυχική υγεία των Παλαιστινίων, περιέγραψε τη σημερινή κατάσταση ως εξωφρενικά χειρότερη από εκείνη που αποτυπώθηκε στην ταινία. Κατά τη διάρκεια της συζήτησης, ο Δημήτρης Μιχαλάκης υπογράμμισε την ανάγκη για συνεχή ενημέρωση, καταδεικνύοντας ότι η ανθρωπότητα παρακολουθεί live τις φρικαλεότητες που διαδραματίζονται στη Γάζα.
Ο Αριστοτέλης Σαρρηκώστας, με την εμπειρία του από τη Μέση Ανατολή, συγκέντρωσε τις αναμνήσεις του από το παρελθόν, επισημαίνοντας την ανάγκη να μη ξεχνάμε την ιστορία. Η ταινία και οι μαρτυρίες των φωτορεπόρτερ τονίζουν την αντίσταση και την αντοχή των Παλαιστινίων, όπως αποδεικνύει η ελπίδα μιας ηλικιωμένης γυναίκας να ξαναχτίσει το σπίτι της με τα νύχια της.
Πηγή περιεχομένου: in.gr
