Αλέξης Ακριθάκης: Ο επαναστάτης καλλιτέχνης που μεταμόρφωσε τις εμπειρίες του σε τέχνη. Στις 19 Σεπτεμβρίου 1994, ο ζωγράφος Αλέξης Ακριθάκης απεβίωσε στην Αθήνα, αφήνοντας πίσω του ένα ανεξίτηλο αποτύπωμα στην τέχνη και τη σκέψη. Ως πνεύμα ανήσυχο και επαναστατικός χαρακτήρας, ο Ακριθάκης αρνήθηκε να ακολουθήσει συμβατικά μονοπάτια, μετατρέποντας την τέχνη σε τρόπο ζωής. Γεννημένος στην πρωτεύουσα το 1939, δεν έλαβε συστηματική εκπαίδευση στη ζωγραφική, αλλά βρήκε τη δημιουργική του φωνή μέσα από τις εμπειρίες που αποκόμισε κατά τη διάρκεια της παραμονής του στο Παρίσι και κυρίως στο Βερολίνο. Η πρώτη ατομική του έκθεση πραγματοποιήθηκε το 1965 στο Γαλλικό Ινστιτούτο της Αθήνας, ακολουθούμενη από πολλές άλλες σε ευρωπαϊκές γκαλερί και συμμετοχές σε ομαδικές εκθέσεις.
Η αρχική του δημιουργική περίοδος χαρακτηρίστηκε από γραμμικές και ασπρόμαυρες συνθέσεις, ενώ αργότερα στράφηκε σε έντονες χρωματικές αντιθέσεις και εκφραστικά σύμβολα όπως ο ήλιος και το μάτι, που υποδήλωναν τη σύνθετη ψυχολογία του. Η τέχνη του δεν περιοριζόταν μόνο στη ζωγραφική, περιλαμβάνοντας επίσης ξύλινες κατασκευές, κολάζ και θεατρικά κοστούμια. Ο ίδιος αυτοχαρακτηριζόταν ως ιδιόμορφος καλλιτέχνης, επιδιώκοντας με την τέχνη του να εξορκίσει τους φόβους του, όπως τον φόβο του κενού και της μοναξιάς.
Παρά τη δημόσια εικόνα του ως προκλητικού και περιθωριακού καλλιτέχνη, ο Ακριθάκης υπήρξε βαθιά ευαίσθητος. Αν και δεν κατάφερε ποτέ να γεμίσει το υπαρξιακό κενό που τον ταλαιπωρούσε, η δημιουργική του πορεία αποτυπώνει την ένταση της ζωής του. Δραματικά και πρόωρα έφυγε από τη ζωή, έχοντας βιώσει σκληρές δοκιμασίες, όπως η εξάρτηση από την ηρωίνη και το αλκοόλ. Παρόλα αυτά, η τέχνη του παραμένει ζωντανή, όπως επισημαίνει ο Δ. Ν. Μαρωνίτης, αποτελώντας ένα βιωματικό σχόλιο για την ανθρώπινη ύπαρξη.
Στο πλαίσιο της έκθεσης έργων του Ακριθάκη στην γκαλερί Το Τρίτο Μάτι το 1978, ο καλλιτέχνης είχε μοιραστεί τις σκέψεις του σχετικά με την τέχνη και τη ζωή, τονίζοντας ότι η τέχνη βιώνεται και δεν μπορεί να συζητηθεί. Ο Ακριθάκης, επηρεασμένος από την προσωπική του ιστορία, δήλωσε: Ο καλλιτέχνης σκοτώνεται, δεν σκοτώνει, ένα απόφθεγμα που παραμένει αντηχείο του δράματος της ζωής του. Οι αναστολές του γύρω από την τέχνη αντικατοπτρίζουν την ανάγκη του να εξωτερικεύσει τα συναισθήματα και τις εμπειρίες του, καταλήγοντας να καταγράψει τη βαθιά αίσθηση της πραγματικότητας στην οποία ζούσε.
Πηγή περιεχομένου: in.gr
