Η εκεχειρία Ισραήλ–Ιράν αντιμετωπίζει πολλές προκλήσεις, εν μέσω αβεβαιοτήτων για τη διάρκεια της. Οι εκεχειρίες στη Μέση Ανατολή συχνά ανακοινώνονται με ενθουσιασμό, ωστόσο σπάνια διαρκούν. Οι συγκρούσεις επανέρχονται, οι συμφωνίες καταρρέουν, και η βία επιστρέφει πριν προλάβει να καταλαγιάσει η σκόνη. Η πρόσφατη ανακωχή μεταξύ Ισραήλ και Ιράν, με πρωτοβουλία του Ντόναλντ Τραμπ, θέτει το ερώτημα που επανέρχεται διαρκώς στην περιοχή: μπορεί μια κατάπαυση του πυρός να διατηρηθεί;
Η εν λόγω εκεχειρία, που διαμεσολαβήθηκε από τον Τραμπ, αποτελεί την πιο πρόσφατη εξέλιξη στη διαρκή σύγκρουση μεταξύ των δύο χωρών. Στις 13 Ιουνίου, το Ισραήλ εξαπέλυσε αιφνιδιαστική επίθεση στο Ιράν, προκαλώντας σοβαρές ζημιές στις στρατηγικές υποδομές της. Ακολούθησε η συμμετοχή των Ηνωμένων Πολιτειών με επιθέσεις εναντίον ιρανικών πυρηνικών εγκαταστάσεων, οδηγώντας στην κήρυξη εκεχειρίας από τον Τραμπ στις 23 Ιουνίου. Ωστόσο, οι ιστορικές στατιστικές δείχνουν ότι οι εκεχειρίες στη Μέση Ανατολή συνήθως δεν είναι βιώσιμες. Δεδομένα από το Ceasefire Project αποκαλύπτουν ότι περισσότερες από τις μισές εκεχειρίες κατέρρευσαν.
Η κατανόηση των παραγόντων που οδηγούν σε μια επιτυχημένη εκεχειρία είναι κρίσιμη. Ο πρώτος παράγοντας είναι η ύπαρξη πολιτικής διαδικασίας που να αντιμετωπίζει τις βασικές αιτίες της βίας. Όταν το Ισραήλ σταμάτησε προσωρινά τις επιθέσεις στη Γάζα, η έλλειψη ευρύτερων διαπραγματεύσεων οδήγησε γρήγορα σε νέες συγκρούσεις. Η διεθνής επιτήρηση αποτελεί επίσης βασικό παράγοντα, καθώς οι περισσότερες εκεχειρίες χωρίς εξωτερικό παρατηρητή αποτυγχάνουν. Τέλος, το λεγόμενο «παράθυρο ευθραυστότητας» δείχνει ότι οι εκεχειρίες που αντέχουν για πάνω από 100 ημέρες έχουν περισσότερες πιθανότητες να οδηγήσουν σε διαρκή ειρήνη.
Η μελλοντική πορεία της εκεχειρίας εξαρτάται και από τις εσωτερικές πολιτικές εξελίξεις στο Ιράν, όπου η νέα γενιά στρατηγών επιδιώκει να αναβιώσει την οικονομία και να αποκαταστήσει την εθνική υπερηφάνεια.
Πηγή περιεχομένου: in.gr
