Ανακαλύψτε την προσωπική ιστορία του Δημήτρη Λιαντίνη και την σημασία της μνήμης και της απώλειας. Ας εξετάσουμε μια καθοριστική στιγμή στην ζωή του καθενός από εμάς: την εμπειρία του πόνου από την απώλεια ενός αγαπημένου προσώπου. Ένα τέτοιο γεγονός επισκέφτηκε και τον Δημήτρη Λιαντίνη. Στο άρθρο αυτό, θα διηγηθώ όσα ακολούθησαν εκείνη τη μέρα.
Ο πατέρας του Λιαντίνη, Θόδωρος Νικολακάκος, έφυγε από τη ζωή το 1987. Στις τελευταίες του στιγμές, ο Δημήτρης βρισκόταν συνεχώς κοντά του, χωρίς να απομακρυνθεί από το προσκεφάλι του. Λίγο πριν την τελευταία του πνοή, πατέρας και γιος βρέθηκαν μόνοι στο δωμάτιο, και σύμφωνα με τον Γιώργο, τον αδελφό του, ο πατέρας τους απεβίωσε στα χέρια του Δημήτρη.
Ο Λιαντίνης φρόντισε τον πατέρα του με απόλυτο σεβασμό. Δημιούργησε μια προσωπική τελετή, όπου τον έγδυσε, τον έπλυνε με κρασί και του φόρεσε το καλύτερο κοστούμι του, μόνος του και με συγκίνηση.
Τρία χρόνια αργότερα, όταν οι γυναίκες του χωριού ολοκλήρωσαν την ταφή του, ο Λιαντίνης, γεμάτος σεβασμό, επισκέφθηκε το νεκροταφείο. Ανέσυρε τη νεκροκεφαλή του πατέρα του, την έπλυνε και κατήλθε προς το πατρικό του, όπου σε μια δραματική στιγμή ήπιε κρασί και έβρεξε το κούφιο στόμα του πατέρα του με κρασί, υποδηλώνοντας την αναγνώριση της απώλειας.
Μετά την τελετή, ο Λιαντίνης διατήρησε την προσωπική του στιγμή μακριά από τα βλέμματα και τις κουβέντες του χωριού. Με χιούμορ δήλωσε στους συγχωριανούς του ότι «όταν πεθαίνεις και μιλούν για σένα, εξακολουθείς να ζεις. Όταν σε ξεχνάνε, τότε πεθαίνεις».
Την επόμενη μέρα, φρόντισε μόνος του να σκάψει έναν λάκκο στον κήπο του και έθαψε τα οστά του πατέρα του κάτω από ένα πιθάρι, που υπάρχει ακόμα εκεί.
Ο Δημήτρης Λιαντίνης, αναπληρωτής καθηγητής στο Τμήμα Φιλοσοφίας, Παιδαγωγικής και Ψυχολογίας του ΕΚΠΑ, γεννήθηκε στην Πολοβίτσα Λακωνίας το 1942 και υπηρέτησε ως συγγραφέας φιλοσοφικών και παιδαγωγικών έργων. Απεβίωσε τον Ιούνιο του 1998 στις κορφές του Ταΰγετου.
Πηγή περιεχομένου: in.gr
