Μάθετε πώς ο Φρανθίσκο Φράνκο, παρά τα εμφανή χαρακτηριστικά του, διατήρησε την εξουσία στην Ισπανία για δεκαετίες. Με μια προσεκτική ματιά, ο Φρανθίσκο Φράνκο παρουσιάζεται ως μια εντελώς απρόβλεπτη μορφή ηγεσίας: κοντός, άχρωμος και χωρίς ιδιαίτερη ρητορική ικανότητα. Ωστόσο, κατάφερε να κρατήσει την Ισπανία υπό καθεστώς απολυταρχίας για σχεδόν τέσσερις δεκαετίες, από το πραξικόπημα του 1936 μέχρι τον θάνατό του το 1975. Πενήντα χρόνια αργότερα, η επιρροή του εξακολουθεί να γίνεται αισθητή, όχι μόνο για τις πράξεις του αλλά και για την ικανότητά του να διατηρεί την εξουσία.
Ο Τζάιλς Τρέμλετ, σε μια νέα μελέτη που αποφεύγει τις εκτενείς βιογραφίες, προβάλλει μια διπλή όψη του Φράνκο: τον στρατιωτικό που εκφράζει απόλυτη αυτοπεποίθηση και τον πολίτη που προσεγγίζει τις καταστάσεις με προσοχή, υπολογίζοντας τα πάντα. Η άνοδός του ξεκινά στο Μαρόκο, όπου ο νεαρός αξιωματικός διακρίνεται για τη σκληρότητα και την απόλυτη αδιαφορία του απέναντι στον κίνδυνο. Εκεί χτίζει δίκτυα, αποκτά φήμη και τελικά ηγείται της Ισπανικής Λεγεώνας, μιας μονάδας που συνδυάζει πειθαρχία και ωμή βία.
Το 1934, η κυβέρνηση του ζητά να καταστείλει την εξέγερση των ανθρακωρύχων στην Αστούρια και ο Φράνκο ανταποκρίνεται αμέσως. Δύο χρόνια αργότερα, με την προοπτική ενός πραξικοπήματος κατά της κυβέρνησης του Λαϊκού Μετώπου, διστάζει αλλά τελικά ενώνεται με τους στρατηγούς, καταλαμβάνοντας μια καθοριστική θέση στα Κανάρια Νησιά.
Με τη βοήθεια του Χίτλερ και του Μουσολίνι, ο Φράνκο καθοδηγεί τον ισχυρό στρατό του και καταλαμβάνει την κορυφή της εθνικιστικής ηγεσίας. Παρά τις φιλόδοξες προθέσεις άλλων στασιαστών, ο Φράνκο διαμορφώνει το δικό του καθεστώς, στραμμένο στο προσωπικό του όραμα.
Η αναζήτηση των ριζών της κοσμοθεωρίας του περιλαμβάνει τις σχέσεις του με την οικογένειά του, ιδιαίτερα με τη θρησκευόμενη μητέρα του και την αποξένωση από τον πατέρα του, κάτι που αναπόφευκτα ενίσχυσε την εχθρότητά του προς τον μαρξισμό και τον φιλελευθερισμό.
Με την εκδήλωση του Ψυχρού Πολέμου, ο Φράνκο αλλάζει πάλι στρατηγική, μεταμορφώνεται από σύμμαχος των ναζί σε εταίρο της Δύσης απέναντι στη σοβιετική επιρροή, επιδιώκοντας σταδιακά να εκσυγχρονίσει την οικονομία της Ισπανίας.
Η ανθεκτικότητα της ισπανικής κοινωνίας και η κουλτούρα υπακοής που έχει αναπτυχθεί, σύμφωνα με τον Τρέμλετ, δεν είναι μόνο αποτέλεσμα της καταστολής, αλλά και της βαθιάς θρησκευτικής και πολιτισμικής δομής της χώρας. Με τον θάνατό του, η Ισπανία κινήθηκε ταχύτατα προς τον εκδημοκρατισμό, σαν μια κοινωνία που είχε περιμένει δεκαετίες να ανασάνει.
Πηγή περιεχομένου: in.gr
