Ανάλυση των στρατηγικών αμυντικών δαπανών και της οικονομικής τους επίδρασης στη διεθνή ασφάλεια. Οι ηγέτες του ΝΑΤΟ, κατά τη διάρκεια της πρόσφατης συνόδου κορυφής στη Χάγη, συμφώνησαν να αυξήσουν τις αμυντικές δαπάνες στο 5% της οικονομικής παραγωγής των χωρών τους έως το 2035. Η δήλωση του προεδρεύοντος Ντόναλντ Τραμπ ότι αυτή η υπόσχεση αποτελεί «μνημειώδη νίκη» για τις ΗΠΑ και τον δυτικό πολιτισμό ενισχύει τη θέση των ΗΠΑ στην παγκόσμια πολιτική ασφάλειας. Ωστόσο, η στρατηγική αυτή εγείρει ερωτήματα σχετικά με την πραγματική αξία αυτών των δαπανών για την κοινωνία και την παραγωγικότητα.
Η πρόσφατη Λευκή Βίβλος της ΕΕ για την άμυνα, η οποία παρουσιάστηκε τον Μάρτιο, αποσκοπεί στην ενίσχυση της ετοιμότητας της Ευρώπης απέναντι σε στρατιωτικές απειλές έως το 2030. Σε μια εποχή όπου οι παγκόσμιες στρατιωτικές δαπάνες έχουν αυξηθεί ραγδαία τα τελευταία δέκα χρόνια, οι περισσότερες χώρες φαίνεται να δίνουν προτεραιότητα στη στρατιωτική, αντί της οικονομικής διπλωματίας.
Αξιοσημείωτο είναι ότι η στρατηγική της αποτροπής, παρά την προοπτική της αμοιβαίας καταστροφής, δεν εγγυάται την ειρηνική συνύπαρξη. Οι πρόσφατες στρατηγικές γκάφες, όπως η αποτυχημένη πολιτική του Ρίτσαρντ Νίξον κατά τη διάρκεια του πολέμου στο Βιετνάμ, δείχνουν τους κινδύνους που εγκυμονεί η αποτροπή.
Η τρέχουσα σύγκρουση μεταξύ Ισραήλ και Ιράν αποδεικνύει ότι οι στρατηγικές αυτές μπορεί να καταλήξουν σε καταστάσεις όπου οι απώλειες είναι μεγάλες και δεν υπάρχει ξεκάθαρη μακροπρόθεσμη λύση. Ενδεικτικά, οι δηλώσεις και οι στρατιωτικές δράσεις που στοχεύουν στην καταστροφή των ιρανικών πυρηνικών δυνατοτήτων ενδέχεται να επιδεινώσουν την κατάσταση και να προκαλέσουν μεγαλύτερη αστάθεια.
Η ανάγκη επένδυσης σε κοινωνικά ωφέλιμα έργα είναι επιτακτική, καθώς οι στρατιωτικές δαπάνες απορροφούν πολύτιρους πόρους. Η αύξηση των αμυντικών δαπανών δεν οδηγεί μόνο σε χαμένες ευκαιρίες για επενδύσεις που θα ενίσχυαν την κοινωνική και οικονομική ανάπτυξη, αλλά μπορεί επίσης να επιδεινώσει την κλιματική κρίση με σημαντικές αυξήσεις στις εκπομπές αερίων του θερμοκηπίου.
Αυτή η συνθήκη υποδεικνύει ότι οι τρέχουσες στρατηγικές αμυντικών δαπανών που στηρίζονται στην αποτροπή μπορεί να επιφέρουν σοβαρές οικονομικές και γεωπολιτικές συνέπειες για τις χώρες που τις εφαρμόζουν.
Πηγή περιεχομένου: in.gr
