Η πολιτική φαντασία απαιτεί ανανέωση για να αντιμετωπιστούν οι σύγχρονες προκλήσεις. Υπάρχει μια σκιώδης παρουσία στο πολιτικό τοπίο. Από την εκλογή της Σιδηράς Κυρίας της Ανατολής ως πρωθυπουργού της Ιαπωνίας έως τη Σιδηρά Κυρία της Βενεζουέλας, η οποία βραβεύτηκε με το Νόμπελ Ειρήνης, καθώς και από την ανάρτηση μιας φωτογραφίας της Μάργκαρετ Θάτσερ από τον πρωθυπουργό του Βελγίου ως απάντηση στις μαζικές διαμαρτυρίες κατά της λιτότητας, η παγκόσμια πολιτική φαίνεται να είναι ξανά παγιδευμένη στην αντίληψη του TINA (There Is No Alternative – Δεν υπάρχει εναλλακτική λύση). Σύμφωνα με τον εκλεγμένο πρόεδρο της Βολιβίας, η ιδεολογία δεν φέρνει τροφή στο τραπέζι. Ωστόσο, η απουσία μιας δηλωμένης ιδεολογίας καθιστά ασαφείς τις βασικές αρχές που στηρίζουν το πολιτικό και οικονομικό μας σύστημα. Χωρίς εναλλακτικές, η πολιτική συμμετοχή φαίνεται να χάνει τον λόγο ύπαρξής της. Πώς είναι δυνατόν να φανταστούμε ένα πολιτικό μέλλον όταν μας λένε ότι δεν υπάρχει; Σύμφωνα με τον Βρετανό φιλόσοφο και συγγραφέα Mark Fisher, είναι πιο εύκολο να φανταστεί κανείς το τέλος του κόσμου παρά το τέλος του καπιταλισμού.
Η κυρίαρχη ιδεολογία της εποχής μας εμφανίζεται ως ανυπόστατη, ωστόσο πρόκειται για μια ιδεολογία που αποφεύγει να αναγνωρίσει την ύπαξή της. Οι σύγχρονοι στόχοι της συντηρητικής πολιτικής επικεντρώνονται στη συσσώρευση πλούτου, ενώ η απλοϊκότητα της είναι τέτοια που καθιστά δύσκολη την υποστήριξή της με σοβαρά επιχειρήματα. Ο σημερινός πολιτικός λόγος, που συνδυάζει τον νεοφιλελευθερισμό με εξτρεμιστικές απόψεις για την μετανάστευση, δείχνει να αποφεύγει τη συζήτηση για τις πραγματικές κοινωνικές ανάγκες.
Καθώς οι διεθνείς οργανισμοί όπως ο Παγκόσμιος Οργανισμός Εμπορίου και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο θεσμοποιούν αυτή την νέα ιδεολογία, οι πολιτικές αποφάσεις συχνά δεν αντανακλούν τις πραγματικές επιθυμίες των πολιτών. Ο ανταγωνισμός μεταξύ των πολιτικών κομμάτων έχει χαθεί, ενώ η συνεργασία μεταξύ σοσιαλιστών και νεοφιλελεύθερων ενίσχυσε την αδυναμία του πολιτικού διαλόγου. Η απουσία εναλλακτικών λύσεων οδηγεί σε μια πολιτική καθημερινότητας που δεν έχει καμία δυνατότητα ουσιαστικής παρέμβασης.
Σε αυτό το πλαίσιο, η πλήξη και η απογοήτευση των πολιτών έχουν γίνει όπλα πολιτικού ελέγχου. Καθώς οι άνθρωποι απομακρύνονται από τις σταθερές αξίες και τη συνειδητή πολιτική συμμετοχή, η ανάγκη για ανανέωση της πολιτικής φαντασίας γίνεται επιτακτική. Πρέπει να φανταστούμε εναλλακτικά πολιτικά μέλλοντα και να αναγνωρίσουμε τις πραγματικές δυνατότητες αλλαγής.
Πηγή περιεχομένου: in.gr
