Σημαντική ανάλυση για τη σχέση εμπειρίας και πολιτικής ηγεσίας στις σύγχρονες συνθήκες. Εάν κάποιος εξετάσει προσεκτικά τη δημόσια σφαίρα, θα παρατηρήσει ότι η κυριαρχία της επικοινωνίας, εις βάρος της ουσίας, στην πολιτική αντιπαράθεση έχει οδηγήσει σε μια διαδεδομένη αντίληψη για την αναγκαία ανανέωση του πολιτικού προσωπικού. Αυτή η αντίληψη συνδέεται περισσότερο με την εμπορική προώθηση προσώπων και λιγότερο με τις πραγματικές ανάγκες της χώρας σε ηγεσία. Μια χαρακτηριστική περίπτωση είναι η συχνά ενορχηστρωμένη παρουσίαση παλαιών πολιτικών ως φθαρμένων υλικών, ενώ η πείρα τους θα μπορούσε να συνεισφέρει σημαντικά σε δύσκολες στιγμές.
Αυτοί που αναφέρονται στα φθαρμένα υλικά συχνά παραβλέπουν ότι το νέο και άφθαρτο αφορά κυρίως μια νεότερη γενιά πολιτικών, οι οποίοι ισχυρίζονται ότι εκπροσωπούν το πνεύμα της εποχής. Ωστόσο, οι πολιτικές που προτείνουν δεν είναι ούτε νέες ούτε ριζοσπαστικές. Ένα παράδειγμα είναι ο Εμανουέλ Μακρόν, του οποίου η ηλικιακή νεότητα δεν τον έκανε πιο αποτελεσματικό, οδηγώντας τον σε μια από τις μεγαλύτερες πολιτικές κρίσεις στη Γαλλία.
Αυτό το φαινόμενο αντικατοπτρίζει ένα βαθύτερο πρόβλημα. Σε καιρούς μεγάλων κρίσεων, από την οικονομία μέχρι τη γεωπολιτική, η έλλειψη αναγκαίας γνώσης από το πολιτικό προσωπικό είναι εμφανής. Αναφέρομαι σε εκείνη τη γνώση που προέρχεται από την εμπειρία και την ανάλυση της ιστορίας, όχι απλώς σε τυπικά προσόντα και πτυχία. Η ιστορία έχει δείξει ότι οι πολιτικές αποφάσεις, χωρίς στρατηγική σκέψη, μπορούν να καταλήξουν σε επανάληψη λαθών και σε συνθήκες πολυκρίσεων.
Η εκπαίδευση των πολιτικών έχει επίσης μεταβληθεί. Κατά την εποχή του Ψυχρού Πολέμου, οι πολιτικοί εκπαίδευαν τις στρατηγικές τους ικανότητες, αλλά οι νεότερες γενιές τείνουν να πιστεύουν ότι εκπροσωπούν την μοναδική αλήθεια ή απλώς εκφράζουν τη διαμαρτυρία της κοινωνίας. Όταν οι πολιτικοί δεν είναι σε θέση να σκέφτονται στρατηγικά, η εφαρμογή των παλαιών πολιτικών σε πιο αυταρχικό τρόπο μπορεί να οδηγήσει σε καταστροφικά αποτελέσματα.
Ταυτόχρονα, είναι αναγκαίο να συζητήσουμε και το νέο στην πολιτική. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης αναφέρεται συχνά στην αντιπολίτευση ως εκπρόσωπο του παρελθόντος, ενώ ο ίδιος ισχυρίζεται ότι εκπροσωπεί το μέλλον. Ωστόσο, αυτό που προτείνει δεν είναι κάτι πραγματικά νέο, καθώς βασίζεται σε μια ιδεολογία που διατηρεί τα πράγματα όπως ήταν πριν το 2014.
Αντιθέτως, την περίοδο 2015-2019 δοκιμάστηκαν νέες προσεγγίσεις, που, αν και με αντιφάσεις, δεν οδήγησαν στην καταστροφή. Αφήνουν πίσω τους ένα ανοιχτό ερώτημα: Μπορούν να κυβερνήσουν τη χώρα δυνάμεις και πρόσωπα που δεν προέρχονται από τα παραδοσιακά τζάκια; Το ερώτημα παραμένει κρίσιμο για την επιστροφή της εντιμότητας, της δημοκρατίας και της δικαιοσύνης στο κέντρο της πολιτικής.
Πηγή περιεχομένου: in.gr
