Η αναλυτική φιλοσοφία, αν και υποστηρίζει την απολιτικότητα, είναι ριζωμένη στις πολιτικές ιδεολογίες και την κοινωνική ιστορία. Οποιοσδήποτε έχει παρακολουθήσει μαθήματα φιλοσοφίας σε πανεπιστήμιο σύντομα αντιλαμβάνεται την ύπαρξη δύο παράλληλων κόσμων στον τομέα αυτό. Ο πρώτος είναι γνωστός ως ηπειρωτική φιλοσοφία και ο δεύτερος ως αναλυτική φιλοσοφία. Αν και αυτές οι δύο κατευθύνσεις συνυπάρχουν συχνά σε τμήματα φιλοσοφίας, οι αλληλεπιδράσεις τους είναι περιορισμένες. Στον αγγλόφωνο κόσμο, το τοπίο γίνεται ακόμα πιο καθαρό, καθώς τα τμήματα φιλοσοφίας δίνουν προτεραιότητα στην αναλυτική προσέγγιση, την οποία θεωρούν μοναδική και αυθεντική, αποκλείοντας συχνά άλλες σημαντικές φιλοσοφικές κατευθύνσεις.
Το παράδοξο είναι ότι η αναλυτική φιλοσοφία, η οποία λειτουργεί περισσότερο ως μέθοδος παρά ως σύστημα, βιώνει μια θεωρητική κρίση από τη δεκαετία του 1950. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, η αποδόμηση της διάκρισης μεταξύ αναλυτικών και συνθετικών αληθειών από τον Κουάιν και η επιστροφή μεταφυσικών ερωτημάτων καθόρισαν τη φιλοσοφική συζήτηση. Παρά ταύτα, η αναλυτική φιλοσοφία παραμένει κυρίαρχη, με τις ρίζες της να εντοπίζονται σε πολιτικούς και κοινωνικούς παράγοντες που ενισχύουν την επιρροή της.
Το βιβλίο του Κρίστοφ Σουρίνγκα Μια κοινωνική ιστορία της αναλυτικής φιλοσοφίας εξετάζει τη δυναμική αυτή, υπογραμμίζοντας τη σημασία του πολιτικού και ιδεολογικού συσχετισμού στις ΗΠΑ. Στο έργο του, αναλύει πώς οι μεταπολεμικές συνθήκες και η αντίθεση με το αντικομμουνιστικό κλίμα διαμόρφωσαν την κυριαρχία της αναλυτικής φιλοσοφίας, η οποία υποστηρίζει την απολιτικότητα αλλά ουσιαστικά αναπαράγει την κυρίαρχη ιδεολογία του καπιταλισμού.
Η αναλυτική φιλοσοφία θεωρεί ότι βρίσκεται πάνω από την ιστορία και την πολιτική, αλλά στην πράξη επηρεάζει και επηρεάζεται από τις κοινωνικές συνθήκες και τις πολιτικές ιδεολογίες. Παρά την αποδοχή της απολιτικότητας, παραμένει βαθιά πολιτική, λειτουργώντας ως ιδεολογική αποτύπωση της μεταπολεμικής πραγματικότητας.
Πηγή περιεχομένου: in.gr
