Αναλύουμε την ελληνική γλώσσα και την επίδραση της αρχαίας κωμωδίας στο κοινωνικό γίγνεσθαι. Ακολουθώντας την κατεύθυνση που είχαν θέσει κυρίως ο Πλάτωνας και δευτερευόντως ο Αριστοτέλης πολλούς αιώνες νωρίτερα, ο Πλούταρχος, στο έργο του με τίτλο «Συγκρίσεως Αριστοφάνους και Μενάνδρου Επιτομή» (που περιλαμβάνεται στα «Ηθικά» του), ασκεί κριτική στην αριστοφανική κωμωδία, θεωρώντας την αδέξια και κακόβουλη παραποίηση της πραγματικότητας. Το αριστοφανικό ύφος θεωρείται υπερφορτωμένο με χονδροειδή αστεία και ρητορικά τεχνάσματα, γεγονός που αποτρέπει τη σωστή αποτύπωση του νοήματος κάθε λέξης και χαρακτήρα.
Αντίθετα, το ύφος του Μενάνδρου συνιστά πρότυπο για τη σωστή χρήση της γλώσσας στο θέατρο και την ποίηση. Αποφεύγοντας τις δραματικές εναλλαγές και διατηρώντας ένα ρεαλιστικό και ομοιογενές πλαίσιο, ο Μένανδρος καταφέρνει, σύμφωνα με τον Πλούταρχο, να συγχωνεύει τις λέξεις με τα συναισθήματα και τις προσωπικότητες των χαρακτήρων.
Η θέση αυτή για την αριστοφανική κωμωδία φαντάζει ακραία, τουλάχιστον με τα σημερινά κριτήρια, καθώς, όπως έχει γραφεί, οι μορφές του αριστοφανικού θεάτρου αναμφίβολα αντικατοπτρίζουν τις κοινωνικές και ψυχολογικές τάσεις της εποχής τους.
Επιπλέον, η διακωμώδηση του Σωκράτη στις «Νεφέλες» του Αριστοφάνη μπορεί να ερμηνευθεί ως μια κωμική πρόκληση και όχι ως μια φριχτή παραποίηση της αλήθειας. Η αχαλίνωτη γλώσσα της αρχαίας κωμωδίας είχε την ικανότητα να απελευθερώνει τα πάθη των ανθρώπων, όπως εύστοχα αναφέρει η λαϊκή ρήση, «ψέματα κι αλήθεια είναι τα παραμύθια».
Πηγή περιεχομένου: in.gr
