Ανακαλύψτε τη σημασία του ειδικού λεξιλογίου της θρησκείας στην ελληνική γλώσσα και τις ιστορικές του ρίζες. Η χρήση του επιθέτου άγιος έχει εξελιχθεί και αποκτάει πολλές διαστάσεις στον ελληνικό λόγο, τόσο στην ποίηση όσο και στην πεζογραφία, όπου δηλώνει κάτι το αξιοσέβαστο και καθαγιασμένο από τον χρόνο. Η συγκεκριμένη λέξη δεν απαντάται στον Όμηρο ή στην αρχαία τραγωδία και μπορεί να χρησιμοποιηθεί για να περιγράψει ένα ναό, θυσίες ή όρκους, καθώς και για πνευματικά όντα που αντιμετωπίζονται με σεβασμό, αποκλείοντας ωστόσο τις θεότητες.
Αξιοσημείωτο είναι ότι, εκτός από τον δασυνόμενο τύπο, υπάρχει και ένας ψιλούμενος τύπος της ρίζας αγ- στη λέξη άγος, η οποία συχνά σημαίνει ένα μίασμα ή κατάρα, αλλά μπορεί επίσης να υποδηλώνει και την καθαρτήρια θυσία που προσφέρεται για εξαγνισμό. Ορισμένοι μελετητές έχουν εικάσει ότι υπάρχει μία και μοναδική ρίζα αγ-, η οποία υποδηλώνει τη ιδιαίτερη σχέση του ανθρώπου με τους θεούς, είτε υπό την έννοια του ιερού είτε με αυτή του μιάσματος.
Παρά την αναγνώριση της σχέσης των δύο τύπων της ρίζας, μερικοί μελετητές αμφισβητούν τη σύνδεση αυτή, ενώ τουλάχιστον μπορούμε να παρατηρήσουμε τη νοηματική τους αλληλεπίδραση από πολύ νωρίς. Συνώνυμες λέξεις που σχετίζονται με τις προαναφερθείσες περιλαμβάνουν τα ρήματα αγίζω, εναγίζω και αγιστεύω, καθώς και τα ουσιαστικά αγισμός και ενάγισμα.
*Η φωτογραφία του άρθρου απεικονίζει σύγχρονο θεατρικό έργο του συγγραφέα Άκη Παρισιάδη, εμπνευσμένο από το διαβόητο Κυλώνειο Άγος, μια ιστορία παραβίασης ασύλου στην αρχαία Αθήνα.*
Πηγή περιεχομένου: in.gr
