Αναλύουμε την ελληνική γλώσσα και τις διαλέκτους της αρχαίας λογοτεχνίας, με έμφαση στους μεγάλους τραγικούς ποιητές. Η ελληνική γλώσσα έχει υποστεί σημαντικές μεταμορφώσεις μέσα στο χρόνο, με τις διαλέκτους να παίζουν κεντρικό ρόλο στην αρχαία λογοτεχνία. Ο Σοφοκλής ακολούθησε τα βήματα του Αισχύλου, υιοθετώντας εκφράσεις και δάνεια από προηγούμενους δημιουργούς. Με την πάροδο των αιώνων, ωστόσο, η γλώσσα του Σοφοκλή μετατοπίστηκε προς την κατεύθυνση της απλούστευσης, διατηρώντας ταυτόχρονα το υψηλό της επίπεδο. Το ύφος του έγινε λιγότερο επιτηδευμένο, επιτυγχάνοντας να εκφράσει τη γλυκύτητα και την αρμονία, στοιχείο που αποτυπώνει την ακμή της Αττικής κατά τους Κλασικούς Χρόνους.
Ο Ευριπίδης, ως τρίτος σημαντικός τραγικός ποιητής, αναγνώρισε την ανάγκη για καινοτομία, απομακρυνόμενος από τα αρχαϊκά στοιχεία και υιοθετώντας νεωτερικές γλωσσικές φόρμες. Η απλότητα και η καθαρότητα στον τρόπο έκφρασής του παρέχουν μια προσέγγιση της καθημερινής γλώσσας, χωρίς όμως να καταλήγει σε κοινότοπες εκφράσεις.
Αφού ολοκληρώσαμε την ανάλυση της γλώσσας της αθηναϊκής τραγωδίας, είναι καιρός να στραφούμε στην αθηναϊκή κωμωδία. Αυτή αποτελεί ένα κύριο αττικό δημιούργημα, ενώ η βάση της είναι η αττική διάλεκτος, παρά τις επιδράσεις που μπορεί να έχει δεχτεί από άλλες διαλέκτους.
Πηγή περιεχομένου: in.gr
