Αναλύουμε την ηθική φιλοσοφία του Αριστοτέλη, τη διάκρισή του από τον Πλάτωνα και την έννοια της φρόνησης. Ο Αριστοτέλης, μέσω των «Ηθικών Νικομαχείων», απομακρύνεται από τις πλατωνικές αντιλήψεις σχετικά με την ηθική και την υπέρτατη έννοια του αγαθού. Ο σταγειρίτης φιλόσοφος εστιάζει στο «εδώ και τώρα» της ανθρώπινης συμπεριφοράς, αναλύοντας τη ηθικότητα υπό το πρίσμα των συνθηκών της πραγματικότητας. Η φρόνηση, για τον Αριστοτέλη, είναι αναγκαία για κάθε ηθική ενέργεια, καθώς χάνει την υπερβατική της διάσταση και γίνεται πρακτική λογική. Η φρόνηση καθοδηγεί τις αρετές του χαρακτήρα και αποτελεί θεμέλιο της ηθικής του στοχασμού.
Η θεωρία του μέτρου και της ορθής μεσότητας ανάμεσα σε δύο άκρα είναι επίσης κεντρική στην αριστοτελική ηθική και έχει ρίζες στην αρχαιοελληνική σκέψη. Στα «Ηθικά Νικομαχεία», ο Αριστοτέλης ασχολείται επίσης με τη φιλία και την ηδονή, και στο δέκατο βιβλίο του, παρουσιάζει την επιστημονική προσπάθεια ως την ανώτερη μορφή ζωής που μπορεί να επιτύχει ο άνθρωπος.
Η διαφορά μεταξύ Πλάτωνα και Αριστοτέλη γίνεται προφανής όταν ο τελευταίος εισάγει τη νέα έννοια ότι αν το πνεύμα είναι θεϊκό, τότε και η ζωή σύμφωνα με αυτό είναι θεϊκή. Επιπλέον, τα «Ηθικά Μεγάλα» ανήκουν στην ελληνιστική σχολική παράδοση του Περιπάτου, αν και η συγγραφή τους παραμένει αβέβαιη.
*Στη φωτογραφία του παρόντος άρθρου, η σύγχρονη αγγλόφωνη έκδοση του αριστοτελικού συγγράμματος «Ηθικά Μεγάλα» (2014).*
Πηγή περιεχομένου: in.gr
