Ανακάλυψε τη μοναδική ποιητική ηθική του Άρη Αλεξάνδρου μέσα από την αξιοπρέπεια και την προσωπική του διαδρομή. Βρίσκομαι στη διαδικασία της αναγνώρισης της ποιητικής ηθικής του Άρη Αλεξάνδρου, όπως αυτή κατατίθεται και αναπτύσσεται στο ποιητικό του έργο. Η αμηχανία μου μπροστά σ’ αυτό το αιχμηρό ποιητικό τοπίο, όπου οι αιρετικές διδακτικές προθέσεις και η σκληρή θεματική ύλη δημιουργούν κάποια συμφόρηση στην επιφάνεια του ποιήματος, είναι αναπόφευκτη. Αυτή η προσωπική πρόκριση δεν υπονομεύει—όπως θα ήθελαν οι σκανδαλοθήρες της κριτικής—την όρεξη για την ανάγνωση μιας από τις πιο υπεύθυνες και δραματικές ποιητικές παραγωγές της μεταπολεμικής μας λογοτεχνίας. Με την προϋπόθεση αυτή προχωρώ.
Το ποιητικό έργο του Αλεξάνδρου διαρθρώνεται σε τρεις κύκλους και καταλήγει σε έναν επίλογο. Η πρώτη συλλογή του, Ακόμα τούτη η Άνοιξη, δημοσιεύεται το 1946 και περιλαμβάνει ποιήματα από το 1941 έως το 1946, καταγράφοντας τις συνθήκες της κατοχής, την αντίσταση και τις πρώιμες μετακατοχικές εμπλοκές. Η δεύτερη ποιητική συλλογή, Άγονος Γραμμή, εκδίδεται το 1952 και καλύπτει την περίοδο 1947-1952, τα χρόνια του δεύτερου αντάρτικου και της εξορίας του ποιητή. Η τρίτη συλλογή, Ευθύτης οδών, δημοσιεύεται το 1959 και αναφέρεται στα χρόνια 1954-1958, την περίοδο δηλαδή της φυλακής του Αλεξάνδρου. Αυτή η περιγραφή της ποιητικής και πολιτικής διαδρομής του Άρη Αλεξάνδρου αποκαλύπτει την πορεία από την αγωνιστική κατάφαση στη σοφία της βιολογίας, η οποία απορρίπτει κάθε μορφή πνευματικής κηδεμονίας.
Αυτή είναι η ποιητική κληρονομιά του Άρη Αλεξάνδρου, ενός από τους σημαντικότερους εκπροσώπους της νεοελληνικής λογοτεχνίας.
Πηγή περιεχομένου: in.gr
