Η παρέμβαση του Τραμπ στη Fed ενδέχεται να έχει μακροχρόνιες επιπτώσεις για την αμερικανική οικονομία. Το βράδυ της Δευτέρας, 25 Αυγούστου, ο πρόεδρος των ΗΠΑ, Ντόναλντ Τραμπ, προχώρησε σε μια επιλεγμένη ενέργεια που χαρακτηρίζεται ως «πραξικοπηματική» από τη Wall Street Journal, απομακρύνοντας μέλος του διοικητικού συμβουλίου της Federal Reserve (Fed) με σκοπό να ελέγξει την Κεντρική Τράπεζα. Η απόλυση της Λίζας Κουκ, της πρώτης μαύρης γυναίκας που διορίστηκε στο Δ.Σ. της Fed, θεωρείται πρωτοφανής και νομικά αμφίβολη καθώς ο πρόεδρος μπορεί να απομακρύνει μέλος μόνο για σοβαρούς λόγους. Ο Τραμπ και οι αξιωματούχοι της κυβέρνησής του ισχυρίζονται ότι η Κουκ είχε διαπράξει παρατυπίες στο παρελθόν, που σχετίζονται με τη λήψη στεγαστικού δανείου προτού αναλάβει καθήκοντα στη Fed.
Η επίκληση παραπομπής από τον Τραμπ προς την Κουκ «παρέχει επαρκή λόγο να αμφισβητείται η αξιοπιστία της», σύμφωνα με τον ίδιο, ωστόσο, η Κουκ μπορεί να αντεπιτεθεί υποστηρίζοντας ότι ο Πρόεδρος δεν έχει το δικαίωμα να την απομακρύνει για παραβάσεις που διαπράχθηκαν πριν την ανάληψη του ρόλου της και οι οποίες μάλιστα δεν έχουν αποδειχθεί. Αυτή η διαδικασία λειτουργεί ως απειλή προς τα υπόλοιπα μέλη του Δ.Σ. της Fed, προκειμένου να επιταχυνθούν οι αποφάσεις για μείωση των επιτοκίων, προκειμένου να διασφαλιστεί ο έλεγχος της Κεντρικής Τράπεζας από τον Τραμπ.
Η αντίδραση των αγορών εκφράστηκε με σκεπτικισμό, σχετικά με την ικανότητα του Τραμπ να επιβληθεί στη Fed. Ωστόσο, προειδοποίησαν για τους μακροχρόνιους κινδύνους πληθωρισμού, καθώς η ανεξαρτησία της αμερικανικής κεντρικής τράπεζας, που διαρκεί σχεδόν 112 χρόνια, βρίσκεται τώρα υπό αμφισβήτηση. Ο Τραμπ επιδιώκει να ενισχύσει την οικονομία κατά τη διάρκεια της θητείας του, μειώνοντας τα επιτόκια και καθιστώντας το χρήμα πιο προσιτό. Ωστόσο, αυτή η στρατηγική μπορεί να οδηγήσει σε πληθωρισμό και οικονομικές φούσκες. Η αμερικανική οικονομία φέρει τον κίνδυνο να αναγκαστεί να αντιμετωπίσει τις συνέπειες εάν η Fed δεν μπορέσει να αποτρέψει τη μετάδοση υψηλότερων επιτοκίων.
Η ιστορία δείχνει ότι οι κεντρικές τράπεζες που υπόκεινται σε πολιτική πίεση συνήθως καταλήγουν σε μακροπρόθεσμες κρίσεις, όπως αυτή που υπήρξε την εποχή του Ρίτσαρντ Νίξον. Στο παρόν, το παράδειγμα της Τουρκίας υπό τον Ερντογάν υπογραμμίζει τους κινδύνους της πολιτικής παρέμβασης στην ανεξαρτησία των κεντρικών τραπεζών, που αναζητούν βραχυπρόθεσμες λύσεις μέσω της παροχής φθηνού χρήματος, με αρνητικές συνέπειες για την οικονομία.
Πηγή περιεχομένου: in.gr
