Αναλύουμε τη στρατηγική της Ευρώπης για την ασφάλεια και την οικονομία απέναντι στον πόλεμο στην Ουκρανία. Η δυνατότητα ανάπτυξης στρατιωτικής δύναμης 60.000 στρατιωτών από τα 27 κράτη-μέλη της ΕΕ εγείρει σοβαρά ερωτήματα σχετικά με την ικανότητα της Ευρώπης να διασφαλίσει την ασφάλεια της. Αυτή η πρόταση αποτελεί μια από τις τελευταίες ιδέες των υποστηρικτών της ομοσπονδιοποίησης, προκύπτοντας ως απάντηση στον πόλεμο στην Ουκρανία. Στην πραγματικότητα, η ιστορία δείχνει ότι η Ευρώπη έχει επιλέξει την οικονομία ως το κύριο μέσο για την επίτευξη της ειρήνης και της ασφάλειας. Η ανάλυση της Caroline de Gruyter στο περιοδικό Foreign Policy υπογραμμίζει αυτή τη διαχρονική προσέγγιση, η οποία εκδηλώνεται από την ίδρυση της Ευρωπαϊκής Κοινότητας Άνθρακα και Χάλυβα (ΕΚΑΧ) το 1952.
Ο Ρομπέρ Σουμάν, ο πατέρας της ΕΚΑΧ, είχε αντιληφθεί ότι οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις είναι πιο δεκτικές σε οικονομικές λύσεις παρά σε πολιτικές που αφορούν την εθνική κυριαρχία. Παρά τις προκλήσεις που αντιμετωπίζει η Ευρώπη σήμερα, η μέθοδος Σουμάν φαίνεται να αναβιώνει, καθώς οι εθνικές κυβερνήσεις πιέζονται να βρουν κοινές λύσεις στην τρέχουσα κρίση.
Καθώς η κατάσταση στην Ουκρανία εξελίσσεται σε μια ευρύτερη σύγκρουση για την Ευρώπη, οι κυβερνήσεις δεν επιθυμούν να προχωρήσουν σε εκτενή πολιτική ενοποίηση. Αντίθετα, φαίνεται να καταφεύγουν σε οικονομικά μέτρα, όπως το 19ο πακέτο κυρώσεων, για να υποστηρίξουν την Ουκρανία. Η ερώτηση παραμένει: Μπορούν μόνο οι οικονομικοί πόροι να είναι επαρκείς για την αντιμετώπιση της ρωσικής απειλής;
Πηγή περιεχομένου: in.gr
