Αναδρομή στη σφαγή των Ελλήνων προσκόπων στο Αϊδίνι, ένα συγκλονιστικό κεφάλαιο της ιστορίας μας. Τον Μάιο του 1919, η Ελλάδα, ως εντολοδόχος των Συμμάχων Μεγάλων Δυνάμεων, κατέλαβε την ιστορική πρωτεύουσα της Ιωνίας, Σμύρνη, επεκτείνοντας τη κατοχή της στο εσωτερικό της Μικράς Ασίας. Μια επιτροπή προκρίτων Ελλήνων και Τούρκων του Αϊδινίου, ανησυχώντας για την αναρχία και τους κινδύνους από τους κυρίαρχους της υπαίθρου χώρας Τσετών, αποφάσισε να επισκεφθεί τη Σμύρνη, όπου οι τοπικοί άρχοντες ενέδωσαν στην επέκταση της Ελληνικής κατοχής προς τον Μαίανδρο. Όταν οι ελληνικές δυνάμεις έφθασαν στο Αϊδίνι, τους υποδέχτηκαν με ενθουσιασμό όλοι οι κάτοικοι, και ιδιαίτερα οι Τούρκοι, οι οποίοι έδειξαν φαινομενική αφοσίωση στη νέα κατάσταση. Η επιδειχθείσα αφοσίωση των Τούρκων παρεπλάνησε τους αρχηγούς της κατοχής, οι οποίοι δεν προχώρησαν στη γενική αποστράτευση των κατοίκων, κυρίως των Τούρκων.
Κατά την κατάληψη του Αϊδινίου, το σώμα των Ελλήνων προσκόπων προσέφερε σημαντική υποστήριξη στον στρατό, με τον αρχηγό τους, Νικόλαο Αυγερίδη, να διακρίνεται για το πατριωτισμό του. Ωστόσο, οι Τούρκοι, όταν αντελήφθησαν την ανακατάληψη του Αϊδινίου, εκδηλώθηκαν με σφοδρές επιθέσεις, διενεργώντας σφαγές που προκάλεσαν μεγάλο θρήνο. Η καταστροφή και οι σφαγές στο Αϊδίνι έμειναν στην ιστορία ως μαρτυρίες των φρικαλεοτήτων του πολέμου, με τους πολίτες και τους προσκόπους να γίνονται θύματα της βαρβαρότητας.
Όσοι από τους Χριστιανούς του Αϊδινίου κατόρθωσαν να διαφύγουν με τον αποχωρούντα Ελληνικό στρατό, σώθηκαν, ενώ οι υπόλοιποι υπέστησαν φρικτά μαρτύρια. Οι νέοι πρόσκοποι, συμπεριλαμβανομένου του Αυγερίδη, οδηγήθηκαν σε αφάνταστα βασανιστήρια. Η ηρωική αντίσταση του Αυγερίδη και οι τελευταίες του κραυγές υπέρ της Ελλάδας αποτυπώνουν το θάρρος των Ελλήνων, που θυσιάστηκαν για την πατρίδα τους. Τη μνήμη αυτού του εθνικού ήρωα τιμούμε σήμερα, αναγνωρίζοντας τη σημασία της θυσίας του.
Πηγή περιεχομένου: in.gr
