Αναλύση του μυθιστορήματος «Το παιδί» του Φερνάντο Αραμπούρου, που εξερευνά τον πόνο και την απώλεια. Εν αρχή ήταν η καταστροφή: η έκρηξη σε ένα υπόγειο δημοτικού σχολείου στην Ορτουέγκα της Βασκονίας, στις 23 Οκτωβρίου 1980, κόστισε τη ζωή σε 50 μαθητές, 2 δασκάλους και έναν μάγειρα. Ο τελευταίος μαθητής κατέληξε 4 ημέρες μετά την έκρηξη, παρότι λάμβανε ιατρική φροντίδα . Η αιτία του θανάτου οφείλεται σε ένα φλόγιστρο που άναψε υδραυλικός κοντά σε σωληνώσεις προπανίου, αν και οι αρχικές υποψίες εστίασαν σε τρομοκρατική δράση της ΕΤΑ. Αυτή η λεπτομέρεια, την οποία αναφέρει σύντομα ο Φερνάντο Αραμπούρου στο μυθιστόρημα «Το παιδί» (εκδ. Πατάκη, μτφ. Τιτίνα Σπερελάκη), αντικατοπτρίζει την υπερβατικότητα του προσωπικού δράματος, που ξεπερνά το γεγονός, καθώς το εσωτερικό ταξίδι των ηρώων αναδεικνύει μια συναισθηματική αναταραχή.
Η μάχη του Αραμπούρου να αποδώσει τον πόνο μιας κοινότητας 40 χρόνια μετά την τραγωδία φαίνεται αδύνατη . Ο Νούκο, ο τελευταίος μαθητής που κατέληξε, προσωποποιεί αυτή τη σιωπή, καθώς όλοι οι χαρακτήρες αντιμετωπίζουν το παρελθόν που ποτέ δεν θα ανακτήσουν. Οι αλληλεπιδράσεις τους συνθέτουν την ψυχολογία μιας κοινότητας που αγωνίζεται να κατανοήσει την απώλεια. Ο Αραμπούρου επιχειρεί να ενσωματώσει στη αφήγηση δέκα παρεμβάσεις που φωτίζουν το πνεύμα του κειμένου και πώς αυτό γράφτηκε, παραμένοντας πάντοτε προσηλωμένος στην ψυχική του πυρήνα.
Η αφήγηση εστιάζει στους χαρακτήρες της Μαριάχε, της μητέρας, και του Νικάσιο, του παππού, που βιώνουν διαφορετικές εκφράσεις πένθους. Η Μαριάχε συμβολίζει τη ρευστότητα της ανθρώπινης εμπειρίας, ενώ ο Νικάσιο είναι η προσωποποίηση της άρνησης. Η Μαριάχε αντιπροσωπεύει τη θλίψη και την προσπάθεια συμφιλίωσης με τη ζωή, ενώ ο Νικάσιο αναζητά τη σύνδεση με τον Νούκο, τονίζοντας το δράμα και την κίνηση της Ιστορίας.
Στο μυθιστόρημα αυτό, οι αποτυπώσεις του τραύματος του παρόντος συνομιλούν με τις ανείπωτες πληγές του παρελθόντος. Οι καρκίνοι που αναφέρονται στη γραφή του Αραμπούρου αναδεικνύουν τη μονίμως παρούσα αίσθηση του πόνου και της ασθένειας. Αυτή η αντιφατική φύση της ανθρώπινης ύπαρξης είναι χαρακτηριστική του στυλ του συγγραφέα, που αναζητά την αλήθεια όχι μέσω ιστορικών γεγονότων, αλλά μέσα από τις ιδιωτικές ζωές των ηρώων του.
Πηγή περιεχομένου: in.gr
