Σύγχρονη πολιτική κρίση και επιρροή της τεχνολογίας μέσα από την τέχνη του κινηματογράφου. Σε μια εποχή που μοιάζει να είναι ένας παραμορφωτικός καθρέφτης της πραγματικότητας, οι ντοκιμαντερίστες Άνταμ Κέρτις και Άρι Άστερ παραχώρησαν συνέντευξη στον Guardian, εξετάζοντας τη σύγχρονη πολιτική σκηνή, τον ψηφιακό ατομοκεντρισμό και τον ρόλο του κινηματογράφου ως καθρέφτη και μέσο αφύπνισης. Η νέα ταινία του Άρι Άστερ, Eddington, φέρνει αντιμέτωπους τον Χοακίν Φοίνιξ και τον Πέδρο Πασκάλ, δύο άνδρες με αντικρουόμενες απόψεις για το πώς να βγάλουν τη μικρή τους πόλη από την κρίση του Covid. Αντίστοιχα, η τελευταία σειρά ντοκιμαντέρ του Κέρτις, Shifty, εξερευνά παρόμοια θέματα μέσω του πρίσματος της βρετανικής ζωής κατά την περίοδο της Θάτσερ. Αυτή η εποχή, υποστηρίζει, έφερε μια ουσιαστική μετατόπιση της εξουσίας μακριά από το άτομο και το έθνος-κράτος, με αλλαγές που παραμένουν επίκαιρες.
Η συνέντευξη ανοίγει με μια ισχυρή δήλωση: «Κανείς δεν πιστεύει πια στο μέλλον», μια παραδοχή τρόμου που καταλαμβάνει τους ανθρώπους, καθώς βρίσκονται εγκλωβισμένοι σε ψηφιακά κελιά και πολιτικές φαντασιώσεις. Στην ταινία του Άστερ, Eddington, οι δύο άνδρες αντιπροσωπεύουν δύο αλληλοσυγκρουόμενες εκδοχές της ατομικής και κοινωνικής ευθύνης, σε ένα περιβάλλον που φαίνεται αποσυνδεδεμένο. Ο Κέρτις εξηγεί πως η ταινία είναι μια απάντηση σε ένα καθεστώς υπερ-ατομικισμού, όπου όταν καταρρέει η κοινή αφήγηση, το άτομο απομονώνεται και η αλήθεια του περιορίζεται σε προσωπικές αντιλήψεις.
Στο Eddington, η παράνοια αναδεικνύεται όχι μόνο ως ατομική ψυχοπαθολογία, αλλά και ως συλλογικό κοινωνικό φαινόμενο. Η παράνοια τρέφεται από την κατάρρευση της κοινής πραγματικότητας, οδηγώντας τους ανθρώπους σε κλειστούς κόσμους γεμάτους υποψίες. Οι χαρακτήρες του Άστερ ζουν σε έναν κόσμο όπου οι κρυφές απειλές είναι παντού και η αφήγησή τους είναι διαποτισμένη από φόβο.
Η νοσταλγία, σύμφωνα με τον Κέρτις, λειτουργεί ως εμπόδιο στην πρόοδο και κρατά τους ανθρώπους κολλημένους στο παρελθόν, απομακρύνοντάς τους από την ανάγκη να οραματιστούν ένα καλύτερο μέλλον. Παρόλα αυτά, ο Άστερ επιχειρεί να αναδείξει την επιθυμία των χαρακτήρων του για ένα ιδεατό παρελθόν, αν και ζουν σε ένα παρόν χωρίς κοινό πλαίσιο νοήματος. «Κανείς δεν πιστεύει πια στο μέλλον και το αναζητώ απεγνωσμένα», επισημαίνει ο Άστερ.
Η συνέντευξη κλείνει με την παραδοχή ότι η συλλογική κατάρρευση μπορεί να αποτελέσει αφετηρία για μια νέα αφήγηση, αρκεί να καταφέρουμε να την φανταστούμε και να αναγνωρίσουμε ότι η αβεβαιότητα είναι ο ρεαλισμός της εποχής μας.
Ετικέτες: Άνταμ Κέρτις, Άρι Άστερ, κινηματογράφος, πολιτική, νοσταλγία, κοινωνία, δυστοπία
Βίντεο:
Πηγή περιεχομένου: in.gr
