Στο άρθρο αναλύονται οι επιπτώσεις της πνευματικής λεηλασίας στην Αθήνα και η ανάγκη για ανανέωση στο θέατρο. Ένα κριτικό αξίωμα υποστηρίζει ότι η σιωπή μπορεί επίσης να θεωρηθεί μορφή κριτικής. Στην αρχή, είχα αποφασίσει να μείνω σιωπηλός και να αγνοήσω αυτή τη λεηλασία των ιδεών και των αξιών που συμβαίνει στην Αθήνα αυτή την περίοδο. Ωστόσο, πιστεύω πως η προσήλωση σε αρχές και αξιώματα αποκτά νόημα μόνο όταν και οι άλλοι σέβονται τις δικές τους.
Δεν πρόκειται να κρίνω. Θέλω να διαμαρτυρηθώ, όσο αντέχει η ταπεινή μου φωνή. Η στιγμή που αυτός ο αξιοθαύμαστος λαός μας δείχνει, μαζί με το υψηλό του φρόνημα, μια ωριμότητα βαθιάς και συνειδητής ιστορικής γνώσης, οι ίδιοι άνθρωποι που τον τάιζαν με το κουτόχορτο της τηλεόρασης, τόσα χρόνια, οι ίδιοι άνθρωποι που του πλήγωναν τα μάτια με την πρόκληση της ζωής τους και των κασσέ τους, ασχημονούν ξανά.
Η κατάσταση είναι περίπλοκη καθώς οι πολιτικές επιλογές και οι καλλιτεχνικές παραγωγές έχουν αρχίσει να συγχέονται με το προσωπικό συμφέρον Αγνοούν πως πάνω απ όλα η Δημοκρατία είναι ποιότητα και σεβασμός στο ανθρώπινο πρόσωπο. Έτσι, το φτηνό μπλέκεται με το λαϊκό, με αποτέλεσμα να θολώνεται η αντίληψη του κόσμου. Η σάτιρα αυτή τη στιγμή περιορίζεται σε έναν εξευτελισμό της θεματογραφίας, χωρίς την απαιτούμενη ουσία.
Απευθυνόμενοι στους δημιουργούς, καλούνται να κάνουν αυτοκριτική και να αναγνωρίσουν τις ευθύνες τους για την κατάντια που έχει επέλθει στον τομέα τους. Ας ξεκινήσουν να σατιρίζουν τον εαυτό τους και τη διαδικασία που τους οδήγησε σε αυτήν την κατάσταση.
Σημειώνεται ότι η λογοκρισία φέρει ευθύνη μόνο για τα κείμενα που έκοψε και όχι για τα έργα που τελικά παρήχθησαν. Καιρός του σπείρειν, καιρός του θερίζειν.
Πηγή περιεχομένου: in.gr
