Κώστας Ταχτσής: Μια αναδρομή στη μεταπολεμική Ελλάδα και οι μνήμες από τον Εμφύλιο πόλεμο. Ο δεύτερος γύρος του Εμφυλίου είχε αρχίσει, αλλά η δική μας εμπλοκή ήταν περιορισμένη. Όταν πηγαίναμε εκδρομή σε προορισμούς όπως ο Πόρος και η Ύδρα, αναγκαζόμασταν να ζητούμε άδεια από την αστυνομία, με όλα τα απαραίτητα δικαιολογητικά. Ήμασταν επαναστατημένοι, όμως, είτε λόγω ηλικίας είτε λόγω οικογενειακών καταβολών, δεν πιστεύαμε στην αριστερά, την θεωρούσαμε μια χαμένη υπόθεση. Τα δικαστήρια έστελναν καθημερινά αριστερούς στο εκτελεστικό απόσπασμα, για εγκλήματα που είτε είχαν είτε δεν είχαν διαπράξει, και η ειδησιογραφία δεν έκανε τίποτα περισσότερο από το να αναφέρει τις λεπτομέρειες σε μικρά γράμματα.
Αυτή η αδιαφορία συνδυαζόταν με τις τραυματικές μας μνήμες, καθώς η εμπειρία της εκτέλεσης δύο ανταρτών από τις δυνάμεις κατοχής με είχε στιγματίσει. Τότε ήμουν μόλις δεκατεσσάρων ετών και οι εικόνες από τις σφαγές ήταν τόσο έντονες που δεν μπορούσα να τις διαχωρίσω από τη φρίκη του πολέμου.
Καθώς μεγάλωνα, ήμουν συνεχώς παρών στην Ελλάδα, αλλά παρέμενα απομακρυσμένος από την πολιτική, παρ’ όλο που πολλές φορές αναρωτιόμουν αν ήμουν ο μόνος που ένιωθε έτσι. Οι περισσότεροι από τους συνομηλίκους μου, έχοντας ζήσει την κατοχή, ακολούθησαν τον κυβερνητικό στρατό, ενδεχομένως και χωρίς να συνειδητοποιούν ότι οι εχθροί τους ήταν κάποτε φίλοι και συμμάχοι στα παιδικά τους παιχνίδια.
Η επαφή μου με την αριστερά υπήρξε προβληματική. Απερρίφθηκα από τα παιδιά της τάξης μας που με θεώρησαν αντιδραστικό και δεν μου επιτράπηκε να ενταχθώ στην ΕΠΟΝ. Ακόμη και η ίδια η αριστερά επαναλάμβανε τα ίδια λάθη είκοσι χρόνια αργότερα, κάνοντάς με να καταλάβω ότι οι απόψεις μας ήταν σε πλήρη αντίθεση.
Όταν κοιτούσα γύρω μου, συνειδητοποιούσα ότι η ζωή μας, γεμάτη πόνο και απώλεια, δεν χωρούσε στα απλά δίπολα του καλού και του κακού. Εξάλλου, υπήρχαν Έλληνες προδότες, αλλά και Γερμανοί που εκτελούσαν το δικό τους καθήκον.
Η ένταση του πολέμου είχε αφήσει ένα διαρκές αποτύπωμα στην ψυχή μας. Οι Γερμανοί, παρά την καλοπέρασή τους, δεν μπορούσαν να είναι η λύση. Ο κόσμος που ζούσαμε είχε τις δικές του αντιφάσεις, με τις αθώες ζωές να θυσιάζονται στον βωμό της ιστορίας και οι επιλογές μας συχνά να είναι περιορισμένες.
Ο Κώστας Ταχτσής, με την προσωπική του εμπειρία και τα λογοτεχνικά του έργα, καταγράφει αυτές τις μνήμες και τις σκέψεις σε μια Ελλάδα που ακόμη παλεύει με το παρελθόν της, και αυτός ο αγώνας συνεχίζεται.
Πηγή περιεχομένου: in.gr
