Αναδρομή στα γεγονότα της Κύπρου τον Ιούλιο του 1974 και η αντίκτυπη του πραξικοπήματος. Η Πράσινη Γραμμή αναδεικνύεται σε ένα παράξενο, σιωπηλό διαχωριστικό σύνορο. Με ελληνικές σημαίες στη μία πλευρά και τουρκικές στην άλλη, δημιουργείται ένα σκηνικό γεμάτο προχώματα, πολεμίστρες και απόλυτη σιωπή. Τα εγκαταλελειμμένα σπίτια θυμίζουν μια ζωή που φαίνεται να έχει χαθεί, καθώς μόνο σκόρπιοι στρατιώτες της Εθνικής Φρουράς είναι κρυμμένοι μέσα σε αυτά τα άδεια από ανθρώπους κτίρια.
Η κατάσταση αποτυπώνει την απουσία της ανθρώπινης ζωής, με τα σπίτια να μοιάζουν παρατημένα και τους στρατιώτες να είναι εγκλωβισμένοι στην πραγματικότητα του πολέμου.
Σε μία πρόχειρη κουζίνα, δύο περιστέρια σιγοψήνονται ενώ τρία λευκά περιστέρια περιμένουν σε ένα κλουβί, όπως φαίνεται, τη σειρά τους για να τραφούν. Αυτή είναι η ζωή της φτώχειας, συνδυασμένη με ελάχιστες προμήθειες όπως λίγα σταφύλια από τις κληματαριές γύρω.
«Μας οδηγούν στο σπίτι, μας φιλεύουν», αναφέρει ένας Κύπριος ανθυπολοχαγός που προτείνει να συναντήσουμε τον λοχαγό τους, ο οποίος είναι ο διοικητής της περιοχής. Είναι γύρω στα 38, γεροδεμένος, γλυκομίλητος, αλλά σοβαρός, με φόντο τη βασανισμένη Κύπρο. Η συζήτηση κυλά δύσκολα, καθώς ο λοχαγός αποφεύγει να ανοίξει διάλογο για τον πόλεμο, ενώ οι πληγές του παρελθόντος είναι ακόμα νωπές.
Μία ερώτηση σχετικά με τα άρματα μάχης αποκαλύπτει την πραγματικότητα της κατάστασης: «Είχαμε 34 άρματα και τα μισά τα καταστρέψαμε στο πραξικόπημα». Όταν ρωτάται πώς συνέβη αυτό, η απάντηση είναι κυνική: «Μόνοι τους. Όταν το άρμα το χρησιμοποιείς μια βδομάδα συνέχεια και το σκορτσάρεις μέσα στην πόλη, θα χαλάσει, τι να κάνει;».
Επιπλέον, εξηγεί πως «τα δικά μας άρματα ήταν ρώσικα T-34 με ελάχιστα πυρομαχικά», προμηθευμένα με το σταγονόμετρο, κάνοντάς τα ανίκανα να λειτουργήσουν υπό πίεση.
Η κατάσταση περιπλέκεται περαιτέρω καθώς η απόβαση των τουρκικών δυνάμεων ήταν ήδη προ των πυλών. Οι στρατιώτες, ανασφαλείς και σε κατάσταση σοκ, συνειδητοποιούν την έλλειψη οργάνωσης και τον χαμένο έλεγχο.
«Εμείς αυτή την ώρα δεν είμαστε σε θέση να πάρουμε τίποτα», υπογραμμίζει ο λοχαγός, κάνοντας σαφή τη διαπίστωση πως οι προκλήσεις είναι πολλές και οι δυνάμεις διασπασμένες. Σημαντικό είναι το γεγονός ότι, παρά την απογοήτευση, η ανάγκη για αντίσταση και επανένωση είναι πάντα παρούσα.
Πηγή περιεχομένου: in.gr
