Εξερεύνηση της μοναδικής ύπαρξης του Μ. Καραγάτση, του κορυφαίου λογοτέχνη της Γενιάς του ’30. Το 1943, στις 28 Ιανουαρίου, το αττικό πρωινό αντιστεκόταν στις φρικαλεότητες της κατοχής με τον ήλιο και τις αμυγδαλιές να δίνουν μια ελπίδα. Εκείνη την ημέρα, οι τελευταίοι προπολεμικοί έφηβοι αποφάσισαν να συνοδεύσουν την εκφορά του αδερφού του Τάκη Πλούμα και του αγαπημένου του Μπαταριά. Στη διάρκεια της τελετής, στριμωγμένοι στον ναό του Α’ Νεκροταφείου, η σκέψη μας δεν αφορούσε τόσο τον νεκρό του Μαλακάση όσο τους ζωντανούς που παραβρίσκονταν. Ιδιαίτερη εντύπωση μας έκανε ο Καραγάτσης, καθώς την προηγούμενη ημέρα είχαμε ολοκληρώσει την ανάγνωση του «Γιούγκερμαν».
Ο Καραγάτσης, γύρω στα 35, με την επιβλητική του παρουσία, έδειχνε σαν να αναζητούσε τόπους για τον Γιούγκερμαν, για τον Κωστή Ρούση και τους ήρωες του. Στον βαρύ και αμίλητο Καραγάτση νιώθαμε θαυμασμό. Παρά την απόσταση που κρατούσε, η βαθιά του συναισθηματικότητα φαινόταν από τις πράξεις του. Όταν τον διακόψαμε με ερωτήσεις, μας μίλησε για τη λογοτεχνία και το θανάσιμο ιντερμέτζο της Ελλάδας της κατοχής, αλλά και για τον ποιητή που αναζητούσε την ανάσταση στον Άδη.
Ένα βράδυ, 15 χρόνια αργότερα, τον βρήκαμε σε ένα γραφείο να αναλύει φωναχτά ένα είδος απολογίας για το έργο του, τονίζοντας τη σημασία του στο λογοτεχνικό τοπίο. Ενώ πίστευε στην αξία των έργων του, φαινόταν να διατηρεί τον ενθουσιασμό και τη νεανική του διάθεση για το μέλλον. Αν και καταξιωμένος, η ανάγκη του για έκφραση παρέμενε ακλόνητη.
Η πολιτική επίσης κατέχει μια σημαντική θέση στη ζωή του, όπως αποδεικνύει η υποψηφιότητά του και τα έργα που ασχολούνται με την οικονομική πολιτική και τις κοινωνικές συνθήκες της εποχής. Παρά τη δημοφιλία του, δεν επιθυμούσε να αποδεχθεί την ήττα της εκλογής του.
Η τελευταία του παρουσία, γεμάτη ενέργεια, κατέληξε σε μια αναδρομή στην προσωπική του ιστορία, όπου αναζητούσε την ομορφιά στην καθημερινότητα και τη ζωή.
Από τις ημέρες της νεότητας του Καραγάτση, οι μοναδικές στιγμές της ζωής του παραμένουν χαραγμένες στη μνήμη μας. Στην αποτύπωση του ανθρώπινου πεπρωμένου, οι ήρωές του ανησυχούν, υποδεικνύοντας τη βαθιά σχέση ανάμεσα στη ζωή και την τέχνη.
Πηγή περιεχομένου: in.gr
