Εξερεύνηση της καλλιτεχνικής κληρονομιάς του Μάνου Κατράκη και της μοναδικής φωνής του. Ο Σεπτέμβρης, με τη γλυκόπικρη του αίσθηση, φέρνει στο προσκήνιο μνήμες απωλειών που έχουν σημαδέψει τη χώρα μας εδώ και χρόνια. Φέτος, ο μήνας αυτός «πήρε» και τον Μάνο Κατράκη, μια από τις πιο εμβληματικές μορφές του θεάτρου. Η αναπαράσταση της προσωπικότητας και του ταλέντου του Κατράκη είναι δύσκολη, καθώς η απαλή, αλλά και δυναμική φωνή του, παραμένει ένα αποτύπωμα στον χώρο της τέχνης. Πώς μπορεί κανείς να περιγράψει την αναγκαία σύζευξη της χάρης και της τραγικότητας που διέκρινε την παρουσία του;
Είχα την τύχη να συμμετάσχω στη θεατρική του παράσταση «Θάνατος του Διγενή» το 1975, όπου τον είδα από κοντά. Η εικόνα του, με το μακρύ παλτό και τα χέρια του ανοιγμένα, φανέρωνε τη δημιουργική του δύναμη. Η φιγούρα του, γερασμένη αλλά επιβλητική, δίνει μια μοναδική αίσθηση, καθώς περπατούσε με τη βεβαιότητα που χαρακτηρίζει τους καλλιτέχνες που ξέρουν να οραματίζονται και να επηρεάζουν τους άλλους.
Η μνήμη του Μάνου Κατράκη παραμένει ζωντανή, με τις φωνές και τις εικόνες που κουβαλάει να αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι της ελληνικής πολιτισμικής κληρονομιάς. Η φωνή του, γεμάτη συναίσθημα, έχει αφήσει ένα στίγμα που διαρκεί στον χρόνο. Η εκτίμηση του Οδυσσέα Ελύτη για τον Κατράκη επιβεβαιώνει την αξία του: «Δεν έχω ακούσει ποτέ πιο ωραία ελληνικά».
Ο Μάνος Κατράκης απεβίωσε στις 2 Σεπτεμβρίου 1984, αλλά η κληρονομιά του συνεχίζει να επηρεάζει και να εμπνέει τις επόμενες γενιές.
Πηγή περιεχομένου: in.gr
