Ανακαλύψεις και ενεργή προστασία της φύσης: Η Τζέιν Γκούντολ επαναστατεί με τη ζωή της και το έργο της. Πριν από 65 χρόνια, το καλοκαίρι του 1960, μια νεαρή γυναίκα χωρίς επίσημο πτυχίο βιολογίας, αλλά με ακατανίκητη περιέργεια και πάθος για τα ζώα, πάτησε το πόδι της στις όχθες της λίμνης Τανγκανίκα στην Τανζανία. Η Αγγλίδα Τζέιν Γκούντολ, μόλις 26 ετών, έφερε μαζί της ένα σημειωματάριο, κιάλια και την αίσθηση ότι η ζωή της μόλις ξεκινούσε. Αυτό που δεν γνώριζε τότε ήταν ότι η αποστολή της στο δάσος του Γκόμπε θα άλλαζε για πάντα τον τρόπο που αντιλαμβανόμαστε τους χιμπατζήδες και τον εαυτό μας.
Οι χιμπατζήδες, όπως αποκάλυψε η Γκούντολ, δεν είναι απλώς ζώα, αλλά πλάσματα με κουλτούρα και συναισθήματα. Η Γκούντολ δεν ακολούθησε τους αυστηρούς κανόνες της επιστήμης της εποχής, και αντί να τους βλέπει ως αριθμούς ή αντικείμενα πειραμάτων, τους έδινε ονόματα και τους παρατηρούσε με υπομονή, σαν να διάβαζε ένα μυθιστόρημα. Η ανακάλυψη της, όταν είδε έναν χιμπαντζή να χρησιμοποιεί ένα κλαδάκι για να ψαρέψει τερμίτες, σόκαρε την επιστημονική κοινότητα, καθώς μέχρι τότε η χρήση εργαλείων θεωρούνταν αποκλειστικό γνώρισμα του ανθρώπου.
Η Γκούντολ συνέχισε να παρακολουθεί και να μελετά τους χιμπατζήδες, και η έρευνά της εξελίχθηκε σε ένα κίνημα υπεράσπισης της φύσης. Ιδρύοντας το Jane Goodall Institute και το δίκτυο Roots & Shoots, κατάφερε να συνδυάσει την εμπειρία της στο Γκόμπε με δράσεις για τη διάσωση των απειλούμενων ειδών και των οικοσυστημάτων τους.
Σήμερα, στα 90 της χρόνια, η Γκούντολ συνεχίζει τις περιοδείες της, μιλώντας για τη σημαντικότητα της προστασίας του περιβάλλοντος και των ζώων. Η κληρονομιά της δεν περιορίζεται μόνο στις επιστημονικές ανακαλύψεις, αλλά επηρεάζει και την αντίληψή μας για τη θέση μας στον πλανήτη. Έχει δείξει ότι η ενσυναίσθηση μπορεί να είναι ένα εργαλείο στην επιστημονική έρευνα και ότι η προστασία της φύσης είναι μια ηθική υποχρέωση για όλους μας.
Το 2025, η Γκούντολ τιμήθηκε με το Presidential Medal of Freedom από τις ΗΠΑ, επισφραγίζοντας τη ζωή της αφιερωμένη στη σύνδεση επιστήμης και ανθρωπιάς. Κάθε φορά που αναπολεί εκείνη την πρώτη συνάντηση με τους χιμπαντζήδες, χαμογελά, θυμούμενη ότι, τελικά, δεν είμαστε τόσο διαφορετικοί.
Βίντεο:
Πηγή περιεχομένου: in.gr
