Αναδεικνύοντας την κληρονομιά του Νίκου Χατζηκυριάκου Γκίκα, η ελληνική τέχνη βρίσκει νέα πνοή και δημιουργική έκφραση. Στις 3 Σεπτεμβρίου 1994, ο εικαστικός και ακαδημαϊκός Νίκος Χατζηκυριάκος Γκίκας, μια από τις πιο διακεκριμένες πνευματικές και καλλιτεχνικές φυσιογνωμίες της Ελλάδας του περασμένου αιώνα, απεβίωσε στην Αθήνα. Γεννημένος στην πρωτεύουσα στις 26 Φεβρουαρίου 1906, ο Χατζηκυριάκος Γκίκας επέδειξε από νωρίς ιδιαίτερο ταλέντο στο σχέδιο, ξεκινώντας μαθήματα ζωγραφικής υπό την καθοδήγηση του Κωνσταντίνου Παρθένη (key001).
Το 1922 μετακόμισε στο Παρίσι για να σπουδάσει Γαλλική Φιλολογία και Αισθητική στη Σορβόννη, ενώ παράλληλα παρακολουθούσε μαθήματα ζωγραφικής και χαρακτικής. Η πρώτη του ατομική έκθεση οργανώθηκε στο Παρίσι το 1927, ενώ στην Ελλάδα πραγματοποίησε την πρώτη του έκθεση το 1928 (key002). Κατά την διάρκεια της καριέρας του, συνεργάστηκε με σπουδαίους καλλιτέχνες και κατέλαβε σημαντικές θέσεις, όπως αυτή του καθηγητή στην Σχολή Αρχιτεκτόνων του Εθνικού Μετσοβίου Πολυτεχνείου, από το 1941 έως το 1958.
Το έργο του Χατζηκυριάκου Γκίκα ενσωματώνει μια μοναδική συνύπαρξη κυβιστικών και κονστρουκτιβιστικών στοιχείων, με έμφαση στον χρωματικό πλούτο και τις παραδοσιακές ιδιαιτερότητες του ελληνικού τοπίου. Η οικία του, που σήμερα φιλοξενεί την Πινακοθήκη Ν. Χατζηκυριάκου Γκίκα στο Μουσείο Μπενάκη, αντικατοπτρίζει την πολιτιστική του κληρονομιά.
Αξιοσημείωτη είναι και η αναφορά του Μαρίνος Καλλιγά για τον καλλιτέχνη, ο οποίος δήλωσε ότι ο Χατζηκυριάκος Γκίκας ανήκει στους κορυφαίους ζωγράφους του κόσμου που ζουν σήμερα. Το έργο του χαρακτηρίζεται από τεχνική ακρίβεια και πνευματικότητα, ενσωματώνοντας τη νέα ζωή και την αισιοδοξία για την ελληνική τέχνη. Η αναζήτηση της ελληνικότητας στο έργο του είναι ψυχολογικό θέμα, ενώ η πλαστική αποτύπωση του ελληνικού τοπίου είναι μοναδική και αξιόλογη.
Αυτή η συνένωση στοιχείων φέρνει στο προσκήνιο όχι μόνο τη ζωή του καλλιτέχνη, αλλά και τη σύνθετη σχέση του με την ελληνική κουλτούρα και τον πολιτισμό.
Πηγή περιεχομένου: in.gr
