Η ελληνική κοινωνία εκφράζει θυμό και απογοήτευση, αναζητώντας πολιτική προοπτική και δράση. Ο ελληνικός λαός εκδηλώνει έντονο θυμό, δικαιολογημένα. Του έχουν υποσχεθεί ανάπτυξη, όμως η πραγματικότητα τον βρίσκει αντιμέτωπο με μια αέναη κρίση κόστους ζωής, που επιδεινώνεται από τη στεγαστική κρίση. Η αίσθηση ότι ζει από τύχη έχει βαθύτερες ρίζες και συνδέεται με την ανασφάλεια σε κρίσιμους τομείς. Αν και οι αριθμοί του ΑΕΠ μπορεί να ευημερούν, οι δείκτες φτώχειας και ανισότητας έχουν επίσης αυξηθεί.
Η κυβέρνηση, αντί να αναγνωρίσει τις ευθύνες της, μεταθέτει τις ευθύνες στα διαχρονικά προβλήματα της κοινωνίας, παραβλέποντας ότι έχει ήδη κυβερνήσει αρκετά χρόνια για να φέρει αλλαγές. Η πολιτική απραξία της, σε συνδυασμό με την αδράνεια στον τομέα των υποδομών και των κοινωνικών δικαιωμάτων, εντείνει τη δυσαρέσκεια. Υπουργοί εκφράζουν κυνισμό και αλαζονεία, χλευάζοντας τις κοινωνικές διεκδικήσεις και απαντώντας σε αυτές με υποτιμητικά σχόλια.
Αυτή η κατάσταση δημιουργεί έναν θυμό που είναι φυσικό να προσελκύει την προσοχή όσων επιθυμούν να τον εκπροσωπήσουν, όχι όμως με τη μορφή ενός κόμματος του θυμού. Τα κόμματα που εκμεταλλεύονται την οργή δεν προσφέρουν προοπτική, αλλά είναι απλώς μια αντανάκλαση της κρίσης που διανύουμε. Η προοδευτική πολιτική πρέπει να εκφράζει την οργή, αλλά ταυτόχρονα να παρέχει μια διαδρομή προς το μέλλον και ελπίδα στους πολίτες.
Η πρόκληση είναι να δημιουργηθούν πολιτικές που να κατανοούν και να απαντούν στα βαθιά αιτήματα της κοινωνίας, δίνοντας έμφαση στη δημοκρατία, τη δικαιοσύνη και την αλήθεια απέναντι στις ψευδείς υποσχέσεις. Μόνο έτσι οι πολίτες θα μπορέσουν να νιώσουν ξανά τη δύναμη να συμμετάσχουν ενεργά στις εξελίξεις και να προχωρήσουν σε ένα καλύτερο μέλλον.
Πηγή περιεχομένου: in.gr
