Ανάλυση της επαναφοράς του αντικομμουνισμού στην ελληνική πολιτική σκηνή και οι επιπτώσεις του. Η πρόσφατη άνοδος του αντικομμουνισμού στην Ελλάδα, παρ’ ότι αποκηρύχθηκαν δηλώσεις σχολιαστών που υποστήριξαν ότι οι Αριστεροί παύουν να είναι Έλληνες, αποκαλύπτει μια ανησυχητική τάση. Ο τρόπος που αυτές οι δηλώσεις αναπαράγονται από την Ομάδα Αλήθειας και τμήματα της κεντροδεξιάς, δείχνει τη δύναμη που διατηρεί μια ορισμένη εκδοχή του αντικομμουνισμού στην κοινωνία.
Σημαντική ήταν η δήλωση του υπουργού Μετανάστευσης, Θάνου Πλεύρη, ανήμερα της 28ης Οκτωβρίου, ο οποίος τόνισε την ανάγκη να τιμηθεί ο Ιωάννης Μεταξάς, υπονοώντας ότι η αριστερή ιδεολογία παρεμποδίζει αυτήν την αναγνώριση. Εν τω μεταξύ, ο Άδωνις Γεωργιάδης επικέντρωσε τις κατηγορίες του στους «κομμουνιστές» αντί για τους συνδικαλιστές που διαμαρτύρονταν στα νοσοκομεία. Αυτό το πολιτικό κλίμα δεν προκαλεί έκπληξη, δεδομένου ότι η Νέα Δημοκρατία, ως κεντροδεξιό κόμμα, φέρει τη συνέχεια των κομμάτων που κυριάρχησαν μετά τον Εμφύλιο πόλεμο.
Στην Ελλάδα, ο αντικομμουνισμός δεν είναι απλώς πολιτική ιδεολογία. Αποτελεί ένα ιστορικό βίωμα από τη διάρκεια ενός αιματηρού Εμφυλίου πολέμου, κατά τον οποίο οι κομμουνιστές αντιμετωπίστηκαν ως πολίτες β’ κατηγορίας. Αυτό αποδεικνύει ότι η πολιτική αντιπαράθεση δεν μπορεί να θεωρείται ξεχωριστή από τις πραγματικές ιστορικές εμπειρίες και τις κοινωνικές συνέπειες.
Αν και οι φορτίσεις του αντικομμουνισμού φαίνονταν να υποχωρούν στο δημόσιο λόγο, η Άκρα Δεξιά ανέλαβε τον ρόλο του εκφραστή αυτού του φαινομένου. Στην εποχή των Μνημονίων, διάφορες παραλλαγές του αντικομμουνισμού άρχισαν να επανέρχονται και στη ρητορική του Κέντρου, καθώς οι επιθέσεις κατά της Αριστεράς επαναφέρουν τη σφοδρότητα του παλαιού αντικομμουνισμού. Το αποτέλεσμα αυτής της διαδικασίας είναι η σταδιακή επιστροφή σε μια μορφή αντικομμουνισμού που αγνοεί τις ιστορικές πραγματικότητες και εξαρτάται από μια επιλογή πολιτικής αισθητικής.
Όλα αυτά αποκτούν ιδιαίτερη σημασία, καθώς επηρεάζουν την πολιτική πρακτική ενός ισχυρού κόμματος εξουσίας, καθιστώντας την τοξικότητα στην πολιτική ζωή ακόμα πιο ανησυχητική. Η Νέα Δημοκρατία πρέπει να αναγνωρίσει ότι η επαναφορά αυτών των ρητορικών εργαλείων μπορεί να υπονομεύσει την ιστορική της ταυτότητα και να αποδυναμώσει τη θέση της ως μαζικό λαϊκό κόμμα, αγνοώντας τη στρατηγική ανάγκη για κοινωνική ενότητα.
Πηγή περιεχομένου: in.gr
