Πέθανε ο Πίτερ Γουότκινς, ένας ριζοσπαστικός σκηνοθέτης που αμφισβήτησε τη βιομηχανία του θεάματος. Ένας από τους πιο ριζοσπαστικούς δημιουργούς του 20ού αιώνα, ο Βρετανός σκηνοθέτης Πίτερ Γουότκινς, απεβίωσε στις 30 Οκτωβρίου, μία ημέρα μετά τα 90ά του γενέθλια. Ο Γουότκινς, ο οποίος αμφισβήτησε τη λειτουργία της τηλεόρασης και του κινηματογράφου, αφήνει πίσω του ένα προφητικό έργο που διατηρεί βαθιά επιρροή. Γνωστός για τη σταθερή του στάση απέναντι στα μέσα ενημέρωσης, πίστευε ότι η κινηματογραφική τέχνη και η τηλεόραση διαμορφώνουν παθητικούς θεατές. Στην εμβληματική του δήλωση, σημείωσε: Δεν πιστεύω ότι το κίνημα κατά της παγκοσμιοποίησης θα φτάσει ποτέ στην πραγμάτωσή του αν αφήσουμε τον κινηματογράφο, την τηλεόραση και το ραδιόφωνο στην παρούσα τους κατάσταση. Εν ζωή, αφοσιώθηκε στο να αποδείξει την αντίθετη θέση.
Ο Πίτερ Γουότκινς γεννήθηκε το 1935 στο Νόρμπιτον του Σάρεϊ. Η εμπειρία του από τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, καθώς και η στρατιωτική του θητεία, διαμόρφωσαν νωρίς την πολιτική του συνείδηση. Αφού ολοκλήρωσε τις σπουδές του στο Κέιμπριτζ και στη RADA, εγκαταστάθηκε στο Καντέρμπουρι, όπου δημιούργησε ερασιτεχνικές ταινίες με τη βοήθεια μιας τοπικής θεατρικής ομάδας. Σε αυτές τις πρώτες του δουλειές, διαμόρφωσε το χαρακτηριστικό του ύφος, εστιάζοντας σε πραγματικούς ανθρώπους και σε θέματα βίας και εξουσίας.
Η καριέρα του εκτοξεύτηκε όταν το BBC τον προσκάλεσε να σκηνοθετήσει τηλεοπτικές παραγωγές. Το 1964, η ταινία Culloden παρουσίασε τη μάχη του 1746 με την μορφή τηλεοπτικού ρεπορτάζ, κερδίζοντας αναγνώριση για τον καινοτόμο χαρακτήρα της. Παρά την αρχική του επιτυχία, ο Γουότκινς επιδίωξε να ανοίξει πολιτική συζήτηση μέσω του έργου του, γεγονός που απέφερε προκλήσεις.
Το 1966, ολοκλήρωσε το The War Game, μια ταινία που εξέταζε την πιθανότητα πυρηνικού πλήγματος στη Βρετανία με ρεαλιστική αναπαράσταση. Ωστόσο, το BBC την απαγόρευσε για τηλεοπτική μετάδοση, χαρακτηρίζοντάς την υπερβολικά τρομακτική. Χρόνια αργότερα, αποκαλύφθηκε ότι η κυβέρνηση είχε παρέμβει για να την αποσύρει. Τελικά, η ταινία προβλήθηκε στους κινηματογράφους, κερδίζοντας το Όσκαρ Καλύτερου Ντοκιμαντέρ.
Στη δεκαετία του ’70, ο Γουότκινς μετέβη στις ΗΠΑ και τη Σκανδιναβία, δημιουργώντας ταινίες που θεωρούνται καθοριστικές για το docudrama. Το Punishment Park (1971) και το Edvard Munch (1974) αποτελούν ενδεικτικά παραδείγματα της προσέγγισής του, η οποία επικεντρωνόταν στη σύνθεση πραγματικών γεγονότων με φαντασία. Το magnum opus του, The Journey (1983-1987), υπερβαίνει τις 14 ώρες και εξετάζει την πυρηνική απειλή και τη χειραγώγηση των ΜΜΕ.
Η κληρονομιά του Πίτερ Γουότκινς, παρά τις προκλήσεις που αντιμετώπισε, είναι αδιαμφισβήτητη. Σήμερα, η σκληρή του κριτική προς τα ΜΜΕ και οι προτάσεις του για μια ενεργητική σχέση του θεατή με την εικόνα μοιάζουν πιο επίκαιρες από ποτέ. Εν μέσω του καταιγιστικού ρυθμού της πληροφορίας, το έργο του λειτουργεί ως οδηγός για την επαναφορά της σκέψης και της συμμετοχής στη διαδικασία της επικοινωνίας.
Βίντεο:
Πηγή περιεχομένου: in.gr
