Αναλύουμε πώς οι αρχές του τραμπισμού αντικατοπτρίζονται στην ελληνική πολιτική σκηνή. Η εκλογή του Ντόναλντ Τραμπ προκάλεσε αναταραχή στις διεθνείς σχέσεις και είχε ως αποτέλεσμα την αμφισβήτηση βασικών αξιών που καθόρισαν τη συνεργασία μεταξύ των δυτικών χωρών μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Ο Τραμπ προτίμησε να διαπραγματεύεται απευθείας με τον Βλαντίμιρ Πούτιν, παρά με τους ηγέτες της Ευρώπης, υποδεικνύοντας μια επικίνδυνη στροφή στη διεθνή πολιτική. Αν και η ελληνική κυβέρνηση συμφώνησε σε σημαντικές επιλογές στο επίπεδο της Ευρωπαϊκής Ένωσης, όπως η αύξηση των αμυντικών δαπανών, δεν υιοθέτησε μια αυστηρή ρητορική απέναντι στον Αμερικανό πρόεδρο. Αυτό αποτυπώνει τη γοητεία που ασκεί ο τραμπισμός στην σημερινή ελληνική πολιτική σκηνή, καθώς στελέχη της κυβέρνησης μιλούν για «ωμές αλλά μεγάλες αλήθειες» που εκφράζει ο Τραμπ.
Είναι αναγκαία η αναφορά σε βασικά χαρακτηριστικά του τραμπισμού ως μοντέλου διακυβέρνησης. Η άρνηση συναίνεσης και η σπουδή λήψης αποφάσεων μέσω εκτελεστικών διαταγών παραβιάζουν τη δημοκρατική διαδικασία. Επίσης, η περιφρόνηση για το κράτος δικαίου, οι αποφάσεις που παραβιάζουν το Σύνταγμα και οι επιθέσεις κατά των μεταναστών συνθέτουν ένα εικόνα αυταρχικής διακυβέρνησης. Ορισμένες από αυτές τις πρακτικές είναι ήδη ορατές στην ελληνική πολιτική σκηνή, όπως η χειραγώγηση της δικαιοσύνης και η προσπάθεια αυστηρής διαχείρισης του μεταναστευτικού ζητήματος.
Αν και οι συνθήκες στην Ελλάδα διαφέρουν από αυτές των ΗΠΑ, οι κοινές τάσεις του αυταρχισμού και της πολιτικής εργαλειοποίησης δείχνουν ότι ο τραμπισμός είναι παρών και στην ελληνική πραγματικότητα. Είναι ξεκάθαρο ότι η χώρα μας δεν χρειάζεται να εισάγει τον τραμπισμό, καθώς είναι ήδη εδώ.
Πηγή περιεχομένου: in.gr
