Η ιστορία της Πυρηνικής Λίμνης στην ΕΣΣΔ και οι φιλόδοξες προσπάθειες εκτροπής ποταμών. Η ρωσική πόλη Κρασνόβισερσκ, που βρίσκεται περίπου 100 χιλιόμετρα από τα Ουράλια Όρη, κρύβει μια περίεργη λίμνη που δεν έχει καμία σύνδεση με υδάτινους δρόμους. Αυτή η λίμνη, γνωστή ως Πυρηνική Λίμνη, αποτελεί υπολειμματικό κατάλοιπο μιας εποχής κατά την οποία η Σοβιετική Ένωση επιδίωξε να αναστρέψει τη ροή ποταμών που κατέληγαν στον Αρκτικό Ωκεανό, προκειμένου να διοχετεύσει νερό στον διψασμένο νότο. Σκουριασμένες πινακίδες προειδοποιούν για ραδιενέργεια, αποδεικνύοντας την αναμφισβήτητη κληρονομιά αυτού του υπερφιλόδοξου σχεδίου.
Η Πυρηνική Λίμνη δημιουργήθηκε στις 23 Φεβρουαρίου 1971, όταν τρεις πυρηνικές βόμβες πυροδοτήθηκαν ταυτόχρονα σε βάθος 127 μέτρων. Με δύναμη 15 κιλοτόνων η καθεμία, περίπου ισοδύναμες με την πυρηνική βόμβα της Χιροσίμα, οι εκρήξεις δημιούργησαν έναν κρατήρα 600 μέτρων, ο οποίος γέμισε με βρόχινο νερό. Ωστόσο, ο κρατήρας κρίθηκε μικρός και το έργο δεν προχώρησε.
Το πείραμα, που είχε κωδική ονομασία Τάιγκα, εντασσόταν σε μια μεγαλύτερη προσπάθεια της ΕΣΣΔ για τη χρήση πυρηνικών εκρήξεων σε κατασκευαστικά έργα. Μια σειρά υπόγειων εκρήξεων θα άνοιγε ένα μεγάλο κανάλι, ανακατευθύνοντας τη ροή του ποταμού Πέτσορα προς τον ποταμό Κάμα. Αντί το νερό να ρέει προς τον ακατοίκητο βορρά, θα κατέληγε σε πυκνοκατοικημένες περιοχές της Κεντρικής Ασίας και της νότιας Ρωσίας.
Αξιοσημείωτο είναι ότι, παρόλο που η ΕΣΣΔ χρησιμοποίησε τεχνικές για να μειώσει τη ραδιενέργεια, οι εκρήξεις της Πυρηνικής Λίμνης έγιναν αντιληπτές ακόμα και σε απομακρυσμένες χώρες όπως οι Ηνωμένες Πολιτείες και η Σουηδία, γεγονός που οδήγησε σε κατηγορίες για παραβίαση διεθνών συνθηκών.
Η ιδέα της εκτροπής ποταμών δεν ήταν καινούργια, καθώς είχε προταθεί δεκαετίες νωρίτερα. Το 1871, ο συγγραφέας Ιγκόρ Ντεμτσένκο προτείνει την εκτροπή ποταμών για τη βελτίωση του κλίματος των γειτονικών περιοχών. Η ιδέα αυτή απέκτησε προτεραιότητα κατά τη διάρκεια της εποχής του Στάλιν. Σύμφωνα με τον ιστορικό Ντάγκλας Ουάθνερ, οι ηγέτες της ΕΣΣΔ θεώρησαν ότι η απώλεια νερού προς τον Αρκτικό Ωκεανό αποτελούσε σπατάλη.
Κατά τη διάρκεια των δεκαετιών του 1970 και του 1980, δαπανήθηκαν εκατοντάδες εκατομμύρια ρούβλια σε αυτό το φιλόδοξο πρόγραμμα. Ωστόσο, οι αντιδράσεις, οι επιστημονικές διαφωνίες και το πυρηνικό ατύχημα του Τσερνόμπιλ τελικά απέτρεψαν την ολοκλήρωση αυτού του σχεδίου. Παρόλα αυτά, οι ιδέες για φιλειρηνικές πυρηνικές εκρήξεις δεν εγκαταλείφθηκαν και, σύμφωνα με τον καθηγητή Πολ Τζόζεφσον, μπορεί να αναβιώσουν στο μέλλον για την κάλυψη των αναγκών νερού στην Κίνα.
Πηγή περιεχομένου: in.gr
