Η Προκυμαία της Σμύρνης αναβιώνει μέσα από εικόνες, θρύλους και τη μνήμη της ιστορίας. Εκείνο το καλοκαιρινό βράδυ του Αυγούστου, τα βήματά μας χανόντουσαν στο υγρό λιθόστρωτο της Προκυμαίας, σε μια ατμόσφαιρα γεμάτη ζωή και νοσταλγία. Η θάλασσα χτυπούσε το λιμάνι, ενώ οι σιλουέττες των όμορφων γυναικών αναδύονταν κάτω από τους φωτισμούς. Οι μελωδίες ενός βιολιού, που ακουγόταν από τη βεράντα μιας μπυραρίας, δέσποζαν στον αέρα, και τα πλοία, καλοφωτισμένα, περίμεναν για να συνεχίσουν το ταξίδι τους το πρωί. Η Προκυμαία έμοιαζε να ζει σε μια διαρκή συνομιλία με τα πλοία, αδημονώντας για την επιστροφή τους.
Στους καυτούς μεσημεριανούς ήλιους της Ανατολής, η θάλασσα αντανακλούσε την ομορφιά και τις επιθυμίες που η Προκυμαία θύμιζε, προσμένοντας πάντα τη στιγμή της συνάντησης με τα πλοία. Όμως, οι καιροί άλλαξαν και οι θρύλοι που ζούσαν σε αυτές τις γωνιές, όπως η ρήγισσα με τα μαύρα μάτια, που μπορούσε να μαγέψει κάθε επισκέπτη, τώρα φαίνονται μακρινοί και εξωπραγματικοί.
Το 1922, η γοητεία της Προκυμαίας επισκιάζεται από τη θλίψη και την αγωνία που φέρνει η αβεβαιότητα των καιρών. Τα όνειρα και οι προσδοκίες που κάποτε σφύζουν από ζωή τώρα έχουν γίνει πικρές αναμνήσεις. Η φωνή της Προκυμαίας, γεμάτη θλίψη, καλεί τα πλοία που επιστρέφουν, όχι για να φέρουν χαρά, αλλά για να πάρουν τη λύπη. Οι ρυθμοί της ιστορίας αλλάζουν και οι εικόνες που χάνονται αναδύονται στη μνήμη ως μνήμες ενός κόσμου που χάνεται.
Πηγή περιεχομένου: in.gr
