Αναδρομή στον Σπύρο Ευαγγελάτο και την επιδραστική θεατρική του πορεία στην Ελλάδα. Το 1969, ο νεαρός Έλληνας σκηνοθέτης Σπύρος Ευαγγελάτος ανέβασε στην Αυστρία, στο Κλάγκενφουρτ, το έργο «Τάνγκο» του Πολωνού Σλάβομιρ Μρόζεκ, το οποίο είχε καθιερώσει τον συγγραφέα στη διεθνή θεατρική σκηνή από το 1964. Τρία χρόνια αργότερα, κατά τη διάρκεια της δικτατορίας, ο Ευαγγελάτος, επιστρέφει στην Ελλάδα και, παρά τις δύσκολες συνθήκες, απογειώνει τη φήμη του με την παρουσίαση του ίδιου έργου στο θέατρο Αλάμπρα, με πρωταγωνιστή τον Νίκο Κούρκουλο στον ρόλο του Άρθουρ. Το έργο γνωρίζει τεράστια επιτυχία και παίζεται για δύο πλήρεις σεζόν, με το κοινό να πλημμυρίζει το θέατρο. Το χιούμορ και το πολιτικό του υπόβαθρο φαίνεται να είναι τα στοιχεία που συγκινούν το κοινό της εποχής.
Στο 2005, ο Σπύρος Ευαγγελάτος, έχοντας πλέον ωριμάσει, επιστρέφει ξανά στο «Τάνγκο», αυτή τη φορά με μια αναθεωρημένη μετάφραση του Παύλου Μάτεσι, και αποφασίζει να αναθέσει τον ρόλο του Άρθουρ σε έναν νέο ηθοποιό, τον Δημήτρη Παπανικολάου. Πιστεύω ότι το έργο έχει αποκτήσει και πάλι συγκλονιστική επικαιρότητα, καθώς η βία απειλεί απροκάλυπτα τον πλανήτη, μια θεματική που αποτελεί κεντρικό άξονα του έργου, το οποίο, αν και περιέχει στοιχεία σάτιρας και χιούμορ, εγείρει σοβαρούς πολιτικούς προβληματισμούς.
Ο Ευαγγελάτος παρατηρεί ότι το «Τάνγκο» καταπιάνεται με το καθεστώς καταπίεσης, τονίζοντας πως η πολιτική του θέση είναι σαφής, με τον Άρθουρ να αποτελεί τον τελευταίο ιδεολόγο που χάνει τον προσανατολισμό του μέσα σε ένα ζοφερό σύμπαν. Όπως αναφέρει, «ο χορός θανάτου που χορεύουν στο τέλος οι ήρωες του έργου, ενισχύει την αίσθηση της απειλής».
Ο σκηνοθέτης αντικρίζει τη ζωή του με διαφορετική προοπτική, από τη στιγμή που η σύντροφός του, Λήδα Τασοπούλου, έφυγε από τη ζωή. Το Αμφι-θέατρο που ίδρυσαν μαζί, πλέον φέρει το όνομά της. Ο Ευαγγελάτος εκφράζει την οδύνη του λέγοντας ότι «χωρίς τη Λήδα, η ζωή μου έχει αλλάξει νόημα». Στη συνέχεια, προγραμματίζει μια έκθεση αφιερωμένη στη μνήμη της, αναγνωρίζοντας την καθοριστική της επιρροή στην καλλιτεχνική του διαδρομή.
Τελικά, ο Σπύρος Ευαγγελάτος καταλήγει πως, παρόλο που έχει μια κόρη και έναν γιο που τον στηρίζουν, «το πλήγμα από την απώλεια είναι αξεπέραστο». Η προσπάθειά του να αφιερώσει τη μνήμη της Λήδας στην τέχνη αποτυπώνει τη βαθιά του αγάπη και την καλλιτεχνική τους συνεργασία.
Πηγή περιεχομένου: in.gr
