Ανακαλύψτε την αναγνώριση του Γιάννη Δελή από τον Στράτη Μυριβήλη σε μια συγκινητική επιστολή. Αγαπητέ φίλε,
Η ευγενική σου επιστολή με εξέπληξε. Πέρασαν ήδη είκοσι πέντε χρόνια από την απώλεια του Γιάννη Δελή. Να φανταστείς! Ήταν η πρώτη χρονιά που εγκατέλειψα το χωριό, έχοντας ολοκληρώσει το σχολείο με τον αξέχαστο δάσκαλό μας, Σπύρο Αναγνώστου, τον λαογράφο. Εγγράφηκα στο Γυμνάσιο και εκεί γνώρισα το Γιάννη, έναν νέο δάσκαλο, λιγνό και κομψό, με λεπτό πρόσωπο και φλόγα στα μάτια, όπως ενός νέου προφήτη. Η επιθυμία του ήταν να μεταδώσει την αλήθεια στο λαό, χωρίς προσποίηση ή κέρδος. Σήμερα, με την αγάπη του λαού να έχει μετατραπεί σε μια λαμπρή επαγγελματική δραστηριότητα, αν ζούσε ο Γιάννης, θα είχε χαθεί στην ακαμψία του ιδεολογικού επαγγελματισμού. Τότε, η αγάπη αποτελούσε θυσία, όπως ισχύει διαχρονικά.
Και μια μέρα, ο Γιάννης Δελής έφυγε. Όλοι εμείς, οι μαθητές, μαζευτήκαμε και τον κλάψαμε στον τάφο του. Φαίνεται ότι τον αγαπούσα περισσότερο από τους άλλους, καθώς οι συμμαθητές μου με διάλεξαν να τον αποχαιρετήσω. Δεν θυμάμαι πώς μπόρεσα να εκφράσω τον πόνο μου, αλλά θυμάμαι ότι τον αποχαιρέτησα στη δημοτική γλώσσα, που ήταν τότε μια επανάσταση για ένα σχολιαρόπαιδο. Ακόμη θυμάμαι το ωραίο δίστιχο που είπα, το οποίο με συνδέει με τον Γιάννη Δελή:
Πού πας ασήμι να χαθής, μάλαμα να θολέψης;
πού πας αργυροκούδουνο να χάσης τη λαλιά σου;
Αυτό το μοιρολόι επιστρέφει σε μένα κάθε φορά που χάνουμε έναν αξιόλογο πνευματικό ηγέτη.
Τι πρόσφερε ο Γιάννης Δελής; Πρόσφερε την ψυχή του, το μυαλό του, τη ζωή του. Άναψε την καρδιά του, τη διατήρησε γεμάτη φλόγα, ώστε να φωτίσει τους άλλους. Η καρδιά του άφησε πίσω της φλογισμένες σπίθες. Ήταν ένας λαμπρός ανθρώπινος πυρσός. Είκοσι πέντε χρόνια έχουν περάσει και τα μάτια μου βουρκώνουν, σα να ήταν χτες. Αυτό σημαίνει ότι ο Γιάννης Δελής δεν έχει πεθάνει. Η φωτιά του συνεχίζει να καίει μέσα μας, και εμείς θα την παραδώσουμε στους μελλοντικούς λαμπαδηδρόμους αναμμένη από την καρδιά μας.
Ας ορκιστούμε πάνω στον τάφο του Γιάννη να κρατήσουμε ψηλά τον πυρσό μας, αδιάκοπο και άσβηστο. Αυτό θα είναι η μόνη μας ανταμοιβή όταν θα έρθει η ώρα μας, ν’ ακούσουμε ένα παιδί να μας τραγουδήσει το μοιρολόι της αγάπης:
Πού πας ασήμι να χαθής, μάλαμα να θολέψης;
πού πας αργυροκούδουνο να χάσης τη λαλιά σου;
Φιλικά,
Αθήνα, 29.2.35
Αυτό ήταν το γράμμα που έστειλε ο Στράτης Μυριβήλης στον συντοπίτη του, Γιώργο Βαλέτα, θέλοντας να τιμήσει έναν από τους πνευματικούς του καθοδηγητές, τον φιλολόγο Γιάννη Δελή.
Το εν λόγω γράμμα δημοσιεύτηκε από τον Ηλία Βενέζη στην εφημερίδα Το Βήμα, αναγνωρίζοντας τη σημασία του Μυριβήλη και τονίζει τη δέσμευσή του ως λαμπαδηδρόμου.
Ήταν καλή μοίρα να έχει αυτό το παιδί, μπροστά στο ταπεινό σπίτι του μεγάλου συγγραφέα, και να είναι ξανά ένας Δελής. Ο Στράτης Μυριβήλης, ένας από τους σημαντικότερους Έλληνες πεζογράφους του Μεσοπολέμου, γεννήθηκε στη Συκαμινιά της Λέσβου το 1892 και απεβίωσε στην Αθήνα το 1969. Υπήρξε συγγραφέας μυθιστορημάτων όπως «Η ζωή εν τάφω», «Η δασκάλα με τα χρυσά μάτια» και «Η Παναγιά η γοργόνα».
Πηγή περιεχομένου: in.gr
