Οι ρυθμικές επικοινωνίες των χιμπατζήδων φωτίζουν την προέλευση της μουσικής και τη σημασία της προστασίας τους. Βαθιά στα τροπικά δάση της Αφρικής, ένας ήχος, που θυμίζει επαναλαμβανόμενο γδούπο, διαπερνά τη φυλλωσιά σε χιλιόμετρα απόσταση. Προέρχεται από χιμπατζήδες οι οποίοι χτυπούν κορμούς δέντρων, μία μορφή επικοινωνίας που μέχρι σήμερα παραμένει ανεξήγητη. Δύο νέες μελέτες αποκαλύπτουν ότι οι στενότεροι ζωντανοί συγγενείς μας όχι μόνο τυμπανίζουν ρυθμικά, αλλά και ότι ο ρυθμός διαφέρει μεταξύ επιμέρους πληθυσμών. Τα ευρήματα αυτά προσφέρουν σημαντικές πληροφορίες σχετικά με την εξέλιξη της μουσικής, υποδεικνύοντας ότι η αντίληψη του ρυθμού πιθανόν να εμφανίστηκε στον τελευταίο κοινό πρόγονο ανθρώπων και χιμπατζήδων πριν από περίπου 6 εκατομμύρια χρόνια.
Η πρώτη μελέτη, που δημοσιεύθηκε στην επιθεώρηση Current Biology, αναλύει 371 ηχογραφήσεις που συγκεντρώθηκαν τα τελευταία 25 χρόνια από έξι πληθυσμούς δύο υποειδών, του ανατολικού χιμπατζή (Pan troglodytes schweinfurthii) και του δυτικού χιμπατζή (P.t. verus). Η ανάλυση έδειξε ότι και τα δύο υποείδη χτυπούν τους κορμούς δέντρων με ρυθμικό, μη τυχαίο τρόπο, ο οποίος ποικίλλει ανά ομάδα ζώων. Τα χτυπήματα των δυτικών χιμπατζήδων τείνουν να είναι ισόχρονα, όπως οι χτύποι ενός ρολογιού, ενώ στο ανατολικό υποείδος εναλλάσσονται μεταξύ μεγάλων και σύντομων παύσεων. Και τα δύο υποείδη συνδυάζουν τα χτυπήματα με κραυγές και λικνισμούς, όμως ο τρόπος που το κάνουν διαφέρει σημαντικά.
Η δεύτερη μελέτη, που δημοσιεύθηκε στο Biology Letters, εξέτασε δυτικούς χιμπατζήδες στη Γουινέα-Μπισάου οι οποίοι παράγουν ρυθμικούς ήχους ρίχνοντας πέτρες από δέντρα. Οι ερευνητές εκφράζουν την εκτίμηση ότι ίσως οι χιμπατζήδες συγκεντρώνουν πέτρες ειδικά για αυτόν τον σκοπό, υποδηλώνοντας τη χρήση εργαλείων στην επικοινωνία τους. Παρά την σπουδαιότητα των ευρημάτων για την εξέλιξη της μουσικής ικανότητας, η πραγματική σημασία των μηνυμάτων παραμένει άγνωστη.
Τα ευρήματα αυτά δεν προσφέρουν μόνο νέα στοιχεία για την εξέλιξη της μουσικής ικανότητας αλλά είναι επίσης πιθανό να επηρεάσουν τις προσπάθειες προστασίας των χιμπατζήδων, ενός είδους που απειλείται από τη λαθροθηρία και την καταστροφή των ενδιαιτημάτων του. Τα τελευταία χρόνια, οι πολιτικές προστασίας εστιάζουν στη διαφύλαξη τόσο των πληθυσμών όσο και της κουλτούρας των ζώων, που είναι αναπόσπαστο κομμάτι της βιοποικιλότητας.
Πηγή περιεχομένου: in.gr
