Μια αλυσίδα πίτσας δεν έγινε ξαφνικά θεματοφύλακας της σημαίας. Έγινε, όπως κάθε brand, δέσμια των social media.
Μερικά stories, ένα hashtag και η συνεργασία με έναν stand-up κωμικό, τον Πάρι Ρούπο, πήγε στον κάδο — μαζί με το δικαίωμά του να κάνει αστεία.
Το πρόβλημα δεν είναι ότι μια εταιρεία αλλάζει διαφημιστικό πρόσωπο. Το πραγματικό πρόβλημα είναι η νοοτροπία που πανηγυρίζει επειδή ένας άνθρωπος τιμωρήθηκε για κάτι που είπε σε μια σκηνή. Δεν μιλάμε για κριτική, μιλάμε για «εκτέλεση».
Η ελευθερία του λόγου δεν καταλύεται μόνο από κυβερνήσεις. Καταλύεται κι όταν οι χρήστες των social φωνάζουν τόσο δυνατά που κανείς δεν τολμά να μιλήσει. Αυτός ο φόβος της ακύρωσης γεννά μια νέα μορφή λογοκρισίας — πιο ύπουλη, γιατί δεν έχει πρόσωπο ούτε κανόνες.
Μπορεί κανείς να μη γελάει με το αστείο του κωμικού. Δικαίωμά του. Όχι, όμως, να ζητά να χάσει τη δουλειά του για να σωπάσουν κι οι υπόλοιποι που σκέφτονται να πουν κάτι διαφορετικό.
Μια κοινωνία που θυσιάζει την ανοχή στο βωμό της αγανάκτησης δεν προστατεύει τις αξίες της, τις θάβει κάτω από τον επόμενο διαδικτυακό όχλο.
