Αναδεικνύονται οι δραματικές ιστορίες γυναικοκτονιών και η απουσία στήριξης από το κράτος. Οι ιστορίες των θυμάτων γυναικοκτονίας, όπως η Ερατώ, η Δώρα, η Σοφία, η Κυριακή, η Ελένη και η Ντόρα, σοκάρουν και συγκλονίζουν. Γυναίκες που έπεσαν θύματα βίας, αφήνοντας πίσω τους παιδιά, οικογένειες και αγωνιώδεις φωνές που ζητούν δικαίωση. Αυτές οι υποθέσεις είναι μόνο η κορυφή του παγόβουνου ενός συστήματος που αδυνατεί ή αρνείται να αντιληφθεί τα σημάδια της βίας.
Η γυναικοκτονία δεν είναι ένα μεμονωμένο γεγονός, αλλά μέρος μιας ευρύτερης ιστορίας βίας και σιωπής, που τροφοδοτείται από φόβο και ανησυχία. Οι γυναίκες αυτές ήξεραν ότι βρίσκονται σε κίνδυνο, αλλά οι φωνές τους δεν εισακούστηκαν. Η Ελένη Κρεμαστιώτη, για παράδειγμα, δολοφονήθηκε από τον πρώην σύζυγό της, ενώ η κόρη τους κοιμόταν δίπλα της. Αυτές οι φρικτές πράξεις βίας αναδεικνύουν τη δραματική απουσία των κρατικών θεσμών και των νομοθετών, οι οποίοι δεν φαίνεται να ανησυχούν για την προστασία των γυναικών.
Η κραυγή των θυμάτων, όπως της 19χρονης Ελένης που δολοφονήθηκε γιατί είπε «όχι», γίνεται σύμβολο ενός ευρύτερου αγώνα. Αξιοσημείωτο είναι πως οι δράστες συχνά επικαλούνται ψυχιατρικά προβλήματα για να μειώσουν τις ποινές τους, ενώ οι γυναίκες όπως η Κυριακή, που αναζήτησαν βοήθεια, έπεσαν θύματα στην προσπάθειά τους να διαφύγουν.
Ο θάνατος κάθε γυναίκας δεν είναι μόνο μία απώλεια, αλλά και μια κραυγή για δράση και αλλαγή. Πρέπει να κατανοήσουμε ότι αυτές οι γυναίκες δεν είναι στατιστικά νούμερα, αλλά φωνές που συνεχίζουν να μάχονται. Είναι καιρός να ενισχυθούν οι νόμοι και οι πολιτικές προστασίας για να σταματήσει αυτή η ντροπή της κοινωνίας μας.
Πηγή περιεχομένου: in.gr
