Πώς είναι άραγε οι άνθρωποι της τέχνης (της λογοτεχνίας, το θεάτρου, του κινηματογράφου, των εικαστικών) στην καθημερινή τους ζωή ή κατά τη διάρκεια των επαγγελματικών τους συναναστροφών στις αργόσυρτες μικρές ώρες της εστίασης και του ποτού; Τι λέγεται και τι δεν λέγεται στις κουβέντες τους; Πώς λειτουργεί ο κόσμος των μέσων μαζικής ενημέρωσης και ειδικά της πολιτιστικής δημοσιογραφίας; Πώς διοργανώνονται εκθέσεις και εκδηλώσεις που έχουν να κάνουν με την παρουσίαση βιβλίων, με την περιήγηση σε μεγάλες θεματικές ενότητες ή με την ξενάγηση στο έργο σημαντικών δημιουργών; Το βιβλίο του Θανάση Νιάρχου «Επιτέλους μόνος», που κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις εκδόσεις Καστανιώτη, έρχεται να απαντήσει σε ανάλογα και σε άλλα, ποικίλης φύσεως ερωτήματα. Το βιβλίο περιέχει σελίδες από τα ημερολόγια του Νιάρχου μεταξύ 1981 και 2018, καταγράφοντας ένα μεγάλο μέρος της μεταπολιτευτικής εποχής, όταν η τέχνη άρχισε να απευθύνεται σε ένα όλο και ευρύτερο κοινό.
Ποιητής, συνεκδότης μαζί με τον Αντώνη Φωστιέρη του περιοδικού «Η λέξη», δημοσιογράφος και συγγραφέας, ο Νιάρχος δεν γράφει στα ημερολόγια για τον εαυτό του, αλλά για την παρουσία και την κίνηση των άλλων. Πιστεύει ότι το εγώ του είναι ένα μικρό υποσύνολο της γενικής εικόνας της κοινωνίας και του πολιτισμού, καθιστώντας το βίωμα του πληθυντικού σαν το αληθινό μέτρο για την αξία του ατομικού βιώματος.
Σε ό,τι αφορά τα πρόσωπα της πολιτικής, ο Νιάρχος τα παρακολουθεί με χαλαρότητα και αμεροληψία, αναγνωρίζοντας την ανθρώπινη διάσταση πίσω από τις δημόσιες εικόνες τους. Τα μεγάλα συμβάντα και οι ελληνικές κρίσεις αναφέρονται στις ημερολογιακές εγγραφές με τρόπο που διατηρεί την αφήγηση ισχυρή και συνεπή.
Οι συγγραφείς και οι ηθοποιοί που συνδέονται με τον Νιάρχο γεμίζουν τις νύχτες και τις ημέρες του, προσφέροντας μια εικόνα του καλλιτεχνικού βίου και των σχέσεων που αναπτύσσονται γύρω από αυτόν. Οι σχέσεις του με τους κριτικούς της λογοτεχνίας και του θεάτρου, καθώς και με τους δημοσιογράφους, αποκαλύπτουν την αποστολή της πολιτιστικής δημοσιογραφίας και τον ρόλο της στην τέχνη.
Κι αν ο Νιάρχος έχει ανάγκη να μείνει κάποτε μόνος για να σκεφτεί ή να πενθήσει, δεν θα αποχωριστεί ποτέ τους φίλους και τις συντροφιές του, καθώς αυτή η κοινωνία είναι αναπόσπαστο κομμάτι της μεταπολιτευτικής εποχής.
Πηγή: ΑΠΕ-ΜΠΕ
