Δύο ποιητές διαφορετικών γενεών, ο Γιώργος Μαρκόπουλος από τους παλαιότερους και ο Δημήτρης Αγγελής από τους νεότερους, μιλούν για τον Διονύση Σαββόπουλο ως δημιουργό που κατανοούσε ποιητικά τον κόσμο, προκαλώντας και τους δικούς τους συνειρμούς.
Με το έργο του Διονύση Σαββόπουλου ήρθα πρώτη φορά σε επαφή το 1966, με το Φορτηγό, και κάτι μέσα μου ακαθόριστο, αλλά πολύ-πολύ θετικό με συνεπήρε. Γι’ αυτό και βρήκα μια κασέτα με τη μουσική του δίσκου, τον οποίο άκουγα ασταμάτητα και το κέρδος μου ήταν μεγάλο, γιατί κάτι το πρωτόγνωρο μου έδειχνε μέσα μου, που όχι μόνο δεν το ήξερα, αλλά ούτε ποτέ μου το είχα φανταστεί.
Και πράγματι, ολόκληρο το έργο του Σαββόπουλου ακριβώς αυτό μας έφερε: κάτι το πρωτόγνωρο, κάτι το σπουδαίο, κάτι το σπινθηροβόλο, κάτι ξεχωριστό. Τόσο μουσική και ποίηση ήσαν δεμένες που δεν μπορούσες τα δυο αυτά στοιχεία σε καμία περίπτωση να τα ξεχωρίσεις.
Να τον αποχαιρετίσω με ένα δίστιχο:
Πατρίδα του ας είναι η μνήμη μας
και περιουσία του όση αγάπησε και όσοι τον αγάπησαν.
Για λίγους ανθρώπους μπορεί κανείς να πει ότι σηματοδοτούν ένα τέλος εποχής. Μπορεί κανείς σίγουρα να το πει, πάντως, για τον Διονύση Σαββόπουλο: μαζί του τελειώνει το μοντέλο του τραγουδοποιού που είχε πολιτικό λόγο, που περιέγραψε μια ολόκληρη εποχή απολύτως ποιητικά, με χειροποίητο-χωμάτινο τρόπο.
Ο θάνατος του Σαββόπουλου συνιστά εθνικό πένθος: χάνουμε τον ποιητή που καθόρισε από τη γενιά του ’70 και μετά την ιθαγένεια της εικονοποιίας μας, κατά μία έννοια χάνουμε «το ροκ του μέλλοντός μας».
Πηγή: ΑΠΕ-ΜΠΕ
