Διαβάστηκε από γενιές αναγνωστών και συνεχίζει να έχει απήχηση και σήμερα. Ανέβηκε στο θέατρο το 1959 διασκευασμένο από τον Ιάκωβο Καμπανέλλη και αποτέλεσε μεγάλη επιτυχία. Το «Παραμύθι χωρίς όνομα» της Πηνελόπης Δέλτα δημοσιεύτηκε πρώτη φορά το 1910 και φέτος γιορτάζει 115 χρόνια ζωής. Ευκαιρία για μια καινούργια έκδοση από τις Πανεπιστημιακές Εκδόσεις Κρήτης με εκτενές επίμετρο της ιστορικού Ιωάννας Πετροπούλου.
Λιγότερο από παιδικό ανάγνωσμα, το «Παραμύθι χωρίς όνομα» θεωρείται, με σύγχρονα κριτήρια, ένα αλληγορικό πολιτικό μυθιστόρημα που συνδέεται με τη νεότερη ελληνική ιστορία. Το έργο είναι γραμμένο για την Ελλάδα μετά τον ταπεινωτικό πόλεμο του 1897, χρησιμοποιώντας τη δημοτική γλώσσα ως όπλο.
Στο μικρό βασίλειο του παραμυθιού, η κατάσταση είναι δραματική ύστερα από τον θάνατο του βασιλιά Συνετού. Ο διάδοχος Αστόχαστος έχει αφήσει το κράτος σε δεινή κατάσταση, καθώς οι ηγέτες του έχουν ληστέψει τα δημόσια ταμεία και η κοινωνία βρίσκεται στο χείλος της παρακμής. Ακόμα και η βασιλική οικογένεια είναι ρακένδυτη και πεινασμένη, με τα παιδιά της να μην γνωρίζουν να διαβάζουν και να γράφουν.
Το νεαρό βασιλόπουλο, γιος του Αστόχαστου, αποφασίζει να ανατρέψει την κατάσταση. Με την υποστήριξη της αδελφής του, θα προχωρήσει σε ριζικές μεταρρυθμίσεις και θα αρχίσει να επανοικοδομεί το βασίλειο, αποκαθιστώντας την εκπαίδευση και τις στρατιωτικές δυνάμεις.
Με το επίμετρο της, η Ιωάννα Πετροπούλου παρουσιάζει το ιστορικό και κοινωνικό πλαίσιο της εποχής που γέννησε το «Παραμύθι χωρίς όνομα». Η Πηνελόπη Δέλτα, προερχόμενη από εύπορη οικογένεια, γνώρισε νωρίς τη δύναμη του πλούτου, αλλά και την κοινωνική αναλγησία. Το ελεύθερο πνεύμα της την έφερε κοντά στον Ίωνα Δραγούμη, με τον οποίο είχε έναν δραματικό έρωτα.
Η επιστολογραφία τους, όπως αναφέρει η Πετροπούλου, λειτουργεί και ως μαρτυρία συζυγικής απιστίας και ως πηγή έμπνευσης για τη Δέλτα. Το «Παραμύθι χωρίς όνομα» αναδεικνύει την πολιτική και κοινωνική πραγματικότητα της εποχής, παραμένοντας ταυτόχρονα διδακτικό χωρίς να φαίνεται διδακτικό.
Πηγή: ΑΠΕ-ΜΠΕ
