Για την κυβέρνηση, κάθε εξωτερική κρίση είναι μια καλή ευκαιρία για δηλώσεις με λέξεις όπως «συντεταγμένη», «ευθυγράμμιση» και «καλή πίστη».
Το επεισόδιο τελειώνει με Διεθνές Δίκαιο, ένα τηλεφώνημα στη μαμά-Ευρώπη και μια δήλωση περί “αρχών”.
Η Τουρκία τραβάει το σκοινί; Στηρίζουμε τον διάλογο. Η Λιβύη «παίζει» με Τουρκολίβυκα μνημόνια; Ανησυχούμε. Ο Ράμα στήνει παιχνίδι με τον Μπελέρη; Εκφράζουμε εμπιστοσύνη στις δημοκρατικές διαδικασίες. Όλα αυτά μέχρι να έρθει το επόμενο reality check.
Απλώς, κάποια στιγμή πρέπει να σταματήσουμε να φερόμαστε σαν η Ελλάδα να είναι το μοναδικό παιδί που πάει στο σχολείο με τις εργασίες έτοιμες και τη στολή καθαρή, όταν όλοι οι άλλοι παίζουν ξύλο στο προαύλιο. Γιατί αυτό δεν λέγεται “διπλωματία αρχών”, λέγεται γεωπολιτική αφέλεια.
Στη γεωπολιτική πραγματικότητα της Ανατολικής Μεσογείου, η καλή θέληση και η επίκληση στο διεθνές δίκαιο δεν επαρκούν. Οι ισορροπίες κρίνονται στο πεδίο, όχι στα διαβήματα. Και όποιος αγνοεί το πού βρίσκεται και με ποιους συνομιλεί, κινδυνεύει όχι μόνο να χάσει τη διαπραγμάτευση, αλλά και να μην καταλάβει καν τι έχει χάσει.
