Η σύνθεση της δημοσιονομικής πολιτικής παραπέμπει σε «ελληνικά Μνημόνια».
Η Γαλλία βρέθηκε ξανά σε πολιτική αναταραχή, καθώς ο προϋπολογισμός για το 2026 που κατέθεσε ο Γάλλος πρωθυπουργός Φρανσουά Μπαϊρού σηματοδοτεί μια σημαντική μεταστροφή στις προτεραιότητες της γαλλικής δημοσιονομικής πολιτικής. Σε μια περίοδο όπου οι δημοσιονομικές πιέσεις αυξάνονται, η κυβέρνηση Μακρόν αποφασίζει να μειώσει τις κοινωνικές δαπάνες και να αναδιαμορφώσει το σύστημα κοινωνικής πρόνοιας, με στόχο την εξασφάλιση αυξημένων επενδύσεων στον τομέα της άμυνας.
Το σχέδιο προβλέπει συνολικές περικοπές ύψους 43,8 δισεκατομμυρίων ευρώ, με σκοπό τη σταδιακή μείωση του ελλείμματος κάτω από το όριο του 3% του ΑΕΠ, όπως ορίζουν οι κανόνες της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Η δημόσια δαπάνη, εκτός από τις δαπάνες για την εξυπηρέτηση του χρέους και για την άμυνα, παγώνει, ενώ ορισμένες παροχές, όπως οι συντάξεις και τα κοινωνικά επιδόματα, δεν θα αναπροσαρμοστούν σύμφωνα με τον πληθωρισμό το 2026. Επιπλέον, προβλέπεται μείωση στις δαπάνες για την υγεία κατά 5 δισεκατομμύρια ευρώ και περιορισμός στον αριθμό των δημοσίων υπαλλήλων.
Αντίθετα, ο τομέας της άμυνας ενισχύεται σημαντικά. Ο Πρόεδρος Εμανουέλ Μακρόν έχει ανακοινώσει ότι οι αμυντικές δαπάνες θα αυξηθούν κατά 3,5 δισ. ευρώ το 2026 και θα φτάσουν συνολικά τα 64 δισ. ευρώ έως το 2027 — υπερδιπλάσιες σε σύγκριση με το 2017. Η στρατηγική αυτή βασίζεται στην εκτίμηση ότι η ασφάλεια της Ευρώπης, υπό τη σκιά της συνεχιζόμενης ρωσικής εισβολής στην Ουκρανία, απαιτεί μεγαλύτερη εθνική και ευρωπαϊκή στρατιωτική ετοιμότητα.
Αυτή η επιλογή αναδεικνύει ένα θεμελιώδες δίλημμα που καλούνται να αντιμετωπίσουν όλες οι κυβερνήσεις της ΕΕ: σε ένα περιβάλλον δημοσιονομικών περιορισμών και γεωπολιτικών απειλών, ποιες προτεραιότητες μπορούν να εξυπηρετηθούν ταυτόχρονα; Η γαλλική κυβέρνηση , ανταποκρινόμενη στις πιέσεις των ΗΠΑ και θέλοντας να εξυπηρετήσει το αφήγημα Μακρόν για ισχυρή ΕΕ απέναντι στη Ρωσία, επιλέγει να δώσει προτεραιότητα στην άμυνα, μετατοπίζοντας πόρους από κοινωνικές πολιτικές προς τον στρατιωτικό τομέα.
Το μείγμα πολιτικής παραπέμπει σε ελληνικά Μνημόνια
Αλλά το μείγμα της δημοσιονομικής πολιτικής παραπέμπει σε «ελληνικά Μνημόνια». Η πρόταση για κατάργηση δύο δημόσιων αργιών εντάσσεται στο είναι ενδεικτική των αδιεξόδων: επιχειρείται αύξηση της παραγωγικότητας και του συνολικού οικονομικού προϊόντος της χώρας μέσω της αύξησης των εργάσιμων ημερών. Αν και δεν έχει οριστικοποιηθεί ποιες αργίες θα καταργηθούν, το γεγονός ότι προτάθηκε η Δευτέρα του Πάσχα και η 8η Μαΐου, ημέρες με ιδιαίτερο ιστορικό και πολιτισμικό βάρος για τη Γαλλία, δείχνει την πρόθεση για μέτρα με άμεσο δημοσιονομικό αποτέλεσμα, ανεξαρτήτως πολιτικού κόστους.
Πρέπει να υπενθυμίσουμε πως το 2024, η γαλλική οικονομία σημείωσε αύξηση του πραγματικού ΑΕΠ κατά μόλις 1,1%. Η ανάπτυξη αυτή υποστηρίχθηκε εν μέρει από την προσωρινή ενίσχυση της κατανάλωσης και των υπηρεσιών λόγω των Ολυμπιακών Αγώνων του Παρισιού. Ωστόσο, το αυξημένο ποσοστό αποταμίευσης των νοικοκυριών και το δυσμενές επενδυτικό κλίμα και περιορισμένων χρηματοδοτικών συνθηκών συνέχισαν να επιβαρύνουν την ιδιωτική επένδυση.
Παρά τις προσπάθειες για έλεγχο των κρατικών δαπανών, η δημοσιονομική πολιτική της γαλλικής κυβέρνησης δεν «τιθασεύτηκε» το 2024. Η υποαπόδοση των φορολογικών εσόδων, οι υπερβάσεις στους προϋπολογισμούς των τοπικών αρχών και των ασφαλιστικών ταμείων, καθώς και η εκτίναξη του κόστους εξυπηρέτησης του χρέους, συνέβαλαν στη διεύρυνση του ελλείμματος, το οποίο έφτασε στο 5,8% του ΑΕΠ.
Σύμφωνα με τις εκτιμήσεις του ΔΝΤ η γενικότερη εικόνα της γαλλικής οικονομίας δείχνει σημάδια επιβράδυνσης: η ανάπτυξη για το 2025 προβλέπεται να περιοριστεί στο 0,6%, καθώς οι γεωοικονομικές εντάσεις, η χαμηλή ανάπτυξη εμπορικών εταίρων και η μεταβλητότητα των αγορών περιορίζουν την εξωτερική και εσωτερική ζήτηση. Το 2026, η ανάπτυξη αναμενόταν να φτάσει το 1%, ωστόσο η νέα πολιτική αβεβαιότητα θέτει εν αμφιβόλω την πρόοδο στις διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις.
Πηγή: dnews.gr
