Η πίεση της κυβέρνησης για διαγραφές φοιτητών αναδεικνύει τη διαχρονική καταστολή του φοιτητικού κινήματος. Το τελευταίο διάστημα, η κυβέρνηση έχει επαναφέρει στο προσκήνιο την ανάγκη για διαγραφές φοιτητών και φοιτητριών που εμπλέκονται σε επεισόδια, ακούγοντας μέχρι και φωνές για αυτόματες διαγραφές. Ωστόσο, η συνταγματική μας τάξη δεν προβλέπει αυτόματες ποινές. Δεν είναι η πρώτη φορά που οι διαγραφές ή αποβολές φοιτητών κυριαρχούν στην επικαιρότητα. Στη διάρκεια της δικτατορίας, οι παραπομπές φοιτητών ενώπιον πειθαρχικών συμβουλίων είχαν προκαλέσει σφοδρές αντιδράσεις, καθώς αποτελούσαν μέρος της συνολικότερης κατασταλτικής πολιτικής κατά του αντιδικτατορικού φοιτητικού κινήματος.
Αξίζει να σημειωθεί ότι ήδη από το 1969, το Νομοθετικό Διάταγμα 93 είχε τεθεί σε εφαρμογή, προβλέποντας πειθαρχικά μέτρα για φοιτητές που επιδίωκαν την εφαρμογή ιδεών που στόχευαν στην ανατροπή του κρατούντος κοινωνικού καθεστώτος. Το ίδιο νομοθετικό διάταγμα προέβλεπε διαρκή αποβολή για φοιτητές που είχαν καταδικαστεί για αδικήματα κατά της ασφάλειας του καθεστώτος.
Οι συνέπειες των παραπάνω διατάξεων έγιναν εμφανείς στις 17 Ιουνίου 1971, όταν η Σύγκλητος του Πανεπιστημίου Αθηνών αποφάσισε την διαρκή αποβολή τριών φοιτητών και μιας φοιτήτριας λόγω αντεθνικής δράσης. Στις επόμενες συνεδριάσεις συζητήθηκαν και άλλες περιπτώσεις αποβολών, χωρίς να ληφθούν πάντοτε αποφάσεις.
Η περίπτωση της Πόπης Βουτσινά, που παραπέμφθηκε στο πειθαρχικό του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων τον Δεκέμβριο του 1972, εντυπωσίασε την κοινή γνώμη. Η Βουτσινά απαλλάχθηκε από τις περισσότερες κατηγορίες και η απολογία της χαρακτηρίστηκε ως εκδήλωση θάρρους, καταδεικνύοντας τη ριζική διαφορά ανάμεσα στον τρόπο σκέψης των φοιτητών και της διοίκησης. Ο Δημήτρης Μαρωνίτης, με αφορμή την απολογία της Βουτσινά και των 12 φοιτητών της ΑΣΟΕΕ, δημοσίευσε μια σημαντική επιφυλλίδα, την οποία αφιέρωσε στους φοιτητές, υπογραμμίζοντας τη σημασία των αγώνων τους για την ελευθερία και την αλήθεια.
Πηγή περιεχομένου: in.gr
