Η ιστορία του Τσκαλτούμπο, του σανατορίου του Στάλιν, και οι προκλήσεις της αποκατάστασής του. Ενώ συνεχίζονται οι προσπάθειες για την αποκατάσταση της λουτρόπολης Τσκαλτούμπο και την επιστροφή της στην παλιά της αίγλη, η περιοχή περιβάλλεται από σιωπή και πράσινο, καθώς λίγες οικογένειες αντέχουν ανάμεσα στα ερείπια. Το δικαίωμα των εργαζομένων στην ανάπαυση κατοχυρώθηκε στο σύνταγμα της Σοβιετικής Ένωσης το 1936. Στη Γεωργία, τη γενέτειρα του Στάλιν, μια από τις κορυφαίες λουτροπόλεις της Σοβιετικής Ένωσης δημιουργήθηκε νότια των βουνών του Μεγάλου Καυκάσου.
Η λουτρόπολη του Τσκαλτούμπο, με τις μεταλλικές πηγές ραδονίου και θερμοκρασίες 33-35°C, αποτελούσε σημαντικό υδροθεραπευτικό κέντρο κατά τη σοβιετική εποχή. Από το 1920, που εθνικοποιήθηκε, έως τη δεκαετία του 1980, αναπτύχθηκε ραγδαία, προσελκύοντας εκατοντάδες χιλιάδες επισκέπτες. Η επικοινωνία με τη Μόσχα μέσω σιδηροδρομικής γραμμής ενίσχυσε τη δημοτικότητα του συγκροτήματος.
Η βιομηχανία ιαματικών λουτρών στη λουτρόπολη παρείχε σημαντική ευημερία, με τον πληθυσμό της να φτάνει τις 21.000 το 1989. Ωστόσο, η κατάρρευση της ΕΣΣΔ το 1991 άλλαξε δραματικά την εικόνα του Τσκαλτούμπο, καθώς τα επισκέπτες σταμάτησαν να έρχονται, με πολλά εγκαταλελειμμένα κτίρια να χρησιμοποιούνται ως προσωρινά καταφύγια για πρόσφυγες από τον πόλεμο στην Αμπχαζία.
Αυτή τη στιγμή, οι περισσότεροι χώροι είναι έρημοι και ετοιμόρροποι, με ελάχιστους κατοίκους να μένουν. Σήμερα έχουν απομείνει μόνο 12 οικογένειες στο σανατόριο, αναμένοντας την αποκατάσταση της περιοχής και την επιστροφή σε μια φυσιολογική ζωή. Αν και υπάρχουν σχέδια ανάπλασης, η κατάσταση παραμένει δύσκολη για όσους ζουν εκεί.
Πηγή περιεχομένου: in.gr
