Το Μέγαρο Μαξίμου αποφεύγει επιμελώς να εξηγήσει πώς επί χρόνια λειτουργούσε ένας μηχανισμός που επέτρεπε την καταβολή χρημάτων σε μη δικαιούχους.
Όποιος άκουσε ή διάβασε τις χθεσινές δηλώσεις του υπουργού Προστασίας του Πολίτη, Μιχάλη Χρυσοχοΐδη, για τα αποτελέσματα των ελέγχων που αφορούν τις παράνομες επιδοτήσεις που εισπράχθηκαν από τον ΟΠΕΚΕΠΕ, κατάλαβε ότι η κυβέρνηση επιδίδεται σε μια επικοινωνιακή διαχείριση της υπόθεσης. Καλή η είδηση ότι ελέγχθηκαν 1.036 ΑΦΜ που εισέπραξαν συνολικά περισσότερα από 22,6 εκατομμύρια ευρώ χωρίς να τα δικαιούνται. Καλή και η είδηση ότι διατάχθηκαν δεσμεύσεις περιουσιών και επιστροφές ποσών. Μέχρι εδώ όλα είναι σωστά, αφού η διαφάνεια αποτελεί αδιαπραγμάτευτο ζητούμενο. Όμως, αλήθεια, ποιοι είναι οι 1.036 «πονηροί» και πως εκμεταλλεύθηκαν τα «παραθυράκια» της νομοθεσίας;
Θα περίμενε κανείς η κυβέρνηση να κάνει την αυτοκριτική της για το πώς φτάσαμε σε αυτό το σημείο. Παρόλα αυτά δεν λέει ούτε λέξη για την πολιτική ταμπακιέρα, αφού το Μέγαρο Μαξίμου αποφεύγει επιμελώς να εξηγήσει πώς επί χρόνια λειτουργούσε ένας μηχανισμός που επέτρεπε την καταβολή χρημάτων σε μη δικαιούχους. Πως είναι δυνατόν να μην υπήρξε καμία πρόβλεψη ελέγχου ούτε από το υπουργείο, ούτε από την διοίκηση του ΟΠΕΚΕΠΕ;
Βιαστική αποκατάσταση της νομιμότητας
Αντί, λοιπόν, για πειστικές απαντήσεις από επίσημα κυβερνητικά χείλη είναι εξόφθαλμο ότι στήνεται μια βιαστική «αποκατάστασης της νομιμότητας» με έναν ξεκάθαρο επικοινωνιακό στόχο: να περάσει στην κοινή γνώμη η άποψη πως η κυβέρνηση λειτουργεί τάχα ως αδέκαστος τιμητής της αλήθειας. Ως ο άτεγκτος υπερασπιστής του δημοσίου συμφέροντος, την ώρα που το ίδιο το κράτος απέτυχε να προστατεύσει τους πόρους του. Το πιο επικίνδυνο στοιχείο αυτής της προσέγγισης είναι πως το Μέγαρο Μαξίμου μετατρέπει ένα βαθιά πολιτικό και διοικητικό σκάνδαλο σε απλό ζήτημα… λογιστικής διευθέτησης.
Σκόπιμα η κυβέρνηση περιορίζει την υπόθεση στο τεχνικό της σκέλος, αποσιωπώντας τα πολιτικά ερωτήματα που… καίνε: «Ποιος ευθύνεται για το ότι επιδοτήσεις εκατομμυρίων χορηγήθηκαν σε ανθρώπους χωρίς δικαίωμα; Ποιοι είχαν την εποπτεία; Ποιοι “δεν είδαν;” Ποιοι ενδεχομένως ανέχθηκαν; Ποιοι γνώριζαν, αλλά σιώπησαν;» Όσο δεν δίνονται πειστικές και ξεκάθαρες απαντήσεις τόσο το κυβερνητικό αφήγημα θα συνεχίζει να υπονομεύει την ουσία της πολιτικής λογοδοσίας. Και αυτό γιατί η επικοινωνιακή «επιστροφή των κλεμμένων» λειτουργεί περισσότερο ως άλλοθι, παρά ως κάθαρση μιας λογικής που συντηρεί το «ρουσφέτι».
Η επιλεκτική αλήθεια της κυβέρνησης
Ο Μιχάλης Χρυσοχοΐδης μπορεί να δηλώνει πως οι έρευνες έγιναν σε βάθος και ότι «η Δικαιοσύνη έχει τον τελευταίο λόγο», όμως τα ουσιαστικά ερωτήματα γύρω από το πολύκροτο σκάνδαλο δεν έχουν να κάνουν μόνο με τη δικαστική οδό. Σχετίζονται με το πολιτικό ήθος και τη διαχειριστική επάρκεια. Γιατί η κοινή γνώμη δεν ζητά μόνο τα χρήματα πίσω. Οφείλει να ζητήσει και ευθύνες από όλους όσοι εμπλέκονται. Εν τέλει, επιστρέφουν τα κλεμμένα; Ίσως ναι, λογιστικά. Ωστόσο, αν δεν επιστρέψει και η πολιτική λογοδοσία, τότε το κράτος αρκείται στο να διαχειρίζεται τις συνέπειες της ανικανότητάς του χωρίς να μαθαίνει από τα λάθη του. Και αυτό, μακροπρόθεσμα, είναι πιο επικίνδυνο και από τις ίδιες τις παράνομες επιδοτήσεις και κάθε είδους παρόμοιες απάτες.
