Σκέφτεστε ποτέ ολόκληρη τη ζωή σας σαν ένα έργο; ρωτάει τον Χαρτ (Ίθαν Χοκ), ο οποίος έγραψε τα Pal Joey, Babes in Arms και Τhe Boys from Syracuse με τον Ρίτσαρντ Ρότζερς και κάνει τα αδύνατα δυνατά για να μη χτυπήσει ένα ακόμη ουίσκι.
ο όλος αυτιά μπάρμαν του Sardis (Μπόμπι Καναβάλε).
Καλή ερώτηση. Ο Ρίτσαρντ Λινκλέιτερ έχει σκηνοθετήσει το Blue Moon, από ένα εκπληκτικά έξυπνο σενάριο του Ρόμπερτ Κάπλοου, σχεδόν σαν να είναι ένα.
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη Blue Moon (@bluemoon.movie)
Κλασικός θεατράνθρωπος
Η ταινία περιηγείται σε λίγα μόνο μέρη: στα καθίσματα ενός θεάτρου, στο μπαρ του Sardis, στην τραπεζαρία και στο βεστιάριο του. Οι αιχμηροί, έξυπνοι μονόλογοι αφθονούν. Υπάρχει ένας πιανίστας. Θα μπορούσε να γίνει ένα φανταστικό θεατρικό έργο.
Εάν έχετε συναντήσει ποτέ έναν βετεράνο του θεάτρου σε ένα σκαμνί του μπαρ, γεμάτο ζουμερές ιστορίες πίσω από την αυλαία, κακόγουστα αστεία και, καθώς η νύχτα προχωράει, αναπόφευκτη θλίψη, ξέρετε ότι πάντα απευθύνεται σε ένα κοινό -ακόμα και όταν κανείς άλλος δεν είναι εκεί σχολιάζει ο Johnny Oleksinski στη New York Post.
Είναι μόνο ο Χαρτ και ο μπάρμαν του Sardis τον Μάρτιο του 1943 που λείπουν από την πρεμιέρα της Οκλαχόμα!, του πρώτου μιούζικαλ που έγραψε ο πρώην συνεργάτης του χωρίς αυτόν. Ο ίδιος αποχώρησε νωρίς, ισχυριζόμενος ότι το μισούσε.
Κάθε τίτλο που νιώθει την ανάγκη για θαυμαστικό, πρέπει να τον αποφεύγεις ξιφουλκεί ο επιτηδευμένος Χαρτ.
Έχω γράψει μια χούφτα λέξεις που θα ξεγελάσουν τον θάνατο λέει, προσευχόμενος ότι είναι αλήθεια
Είναι συγκλονιστικός και αξιολύπητος
Υπάρχει επίσης μια προφητική, νευρική αίσθηση ότι η καριέρα του και η ζωή του πλησιάζει στο τέλος της. Έχει πρόβλημα με το αλκοόλ, και το Οκλαχόμα!, προς μεγάλη του απογοήτευση, είναι μια προφανής επιτυχία. Η θεατρική ομάδα Ρότζερς και Χάμερσταϊν του συνθέτη Ρίτσαρντ Ρότζερς, κάνει πιένες.
Ο Χαρτ, εν τω μεταξύ, πεθαίνει από πνευμονία επτά μήνες αργότερα σε ηλικία 48 ετών, αφού θα βρεθεί μεθυσμένος και παγωμένος έξω από ένα μπαρ στην Όγδοη Λεωφόρο.
Έχω γράψει μια χούφτα λέξεις που θα ξεγελάσουν τον θάνατο λέει, προσευχόμενος ότι είναι αλήθεια.
Το Blue Moon φαντάζεται έξοχα εκείνη την απογοητευτική νύχτα, πριν και μετά την άφιξη του πάρτι του Οκλαχόμα! στο Sardis. Ο Χαρτ εκτοξεύει προσβολές, λέει εξωφρενικές ιστορίες, την πέφτει σε όποιον έχει πόδια και ικετεύει τον πρώην συνεργάτη του Ρότζερς (Άντριου Σκοτ) να ξαναδουλέψει μαζί του. Είναι συγκλονιστικός και αξιολύπητος.
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη Mongrel Media (@mongrelmedia)
Συγκλονιστικές ερμηνείες
Ο Ίθαν Χοκ στον ρόλο του Χαρτ δε μοιάζει καθόλου με τον εαυτό του χάρη στα προσθετικά που δημιουργούν μια υποχωρητική γραμμή μαλλιών, το μακιγιάζ και το σκηνικό που τον κάνει να φαίνεται μόλις 1,5 μέτρο ψηλός.
Ωστόσο, είναι εξίσου μεγάλη η ακραία μετατόπισή του σε μια επιδεικτική συμπεριφορά, η ρινική φωνή και ο νευρωτικός τρόπος που τον μεταμορφώνει εντελώς.
Οι προσθήκες δεν εμποδίζουν την ανθρωπιά του χαρακτήρα και ο Χοκ δεν κάνει επίδειξη, ακόμα και όταν το κάνει ο Χαρτ. Πρόκειται για μια δύσκολη ισορροπία που ο ηθοποιός πετυχαίνει.
Ο Καναβάλε, από την άλλη, δε χρειάζεται να μεταμορφωθεί ιδιαίτερα είναι αναπάντεχα τέλειος ως μπάρμαν του 1940 στο Midtown.
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη Blue Moon (@bluemoon.movie)
Παράξενα γλυκόπικρο
Μόνο ένα τμήμα της ταινίας γίνεται ανεμοδαρμένο σχολιάζει ο Johnny Oleksinski στη New York Post. Η Μάργκαρετ Κουάλεϊ υποδύεται την Ελίζαμπεθ Βίλαντ, μια νεαρή φοιτήτρια του Yale με την οποία ο Χαρτ είναι ερωτευμένος ενώ σαλιαρίζει μαζί της με ολίγον ανατριχιαστικό τρόπο.
Τον παραμυθιάζει με μια άτακτη ιστορία, όπως φαίνεται, για να δώσει μια συγκίνηση σε έναν απελπισμένο άντρα. Είναι παράξενα γλυκόπικρο, και η Κουάλεϊ είναι πολύ καλή. Όλοι σπινθηροβολούν με τον Χοκ. Η σκηνή είναι απλά πολύ μεγάλη.
Αυτό είναι μόνο ένα μικρό λάθος σε μια κατά τα άλλα απολαυστική βόλτα που είναι πνευματικά μεθυστική και αλκοολικά ζαλιστική.
Η ανθρώπινη διάσταση της ιδιοφυίας
Οι φιγούρες του Μπρόντγουεϊ δεν εξερευνώνται πολύ στην οθόνη. Ο συνθέτης του West Side Story Λέοναρντ Μπέρνσταϊν ήταν πρόσφατα το επίκεντρο στην απαίσια ταινία του Μπράντεϊ Κούπερ Maestro, αλλά αυτή η ταινία ξέχασε βολικά να εκφράσει τι έκανε τον άνθρωπο τόσο ιδιοφυή καλλιτέχνη συνεχίζει ο Johnny Oleksinski για να καλήξει:
Κανένα μέρος του Χαρτ δεν επισκιάζεται στο Blue Moon: Η ζήλια, το χάρισμα, η θλίψη, η λαχτάρα και το άψογο ταλέντο του στις λέξεις.
Είναι τόσο διαφωτιστικό όσο και δύσκολο να πιστέψει κανείς ότι τα δημιουργικά μυαλά του Μπρόντγουεϊ που μας κάνουν να ουρλιάζουμε από τα γέλια, να κλαίμε ανοιχτά και να χοροπηδάμε θα μπορούσαν να περνούν ολόκληρες νύχτες καθισμένοι μόνοι τους, βυθιζόμενοι στην κατάθλιψη νιώθοντας ότι κάνουν μια τρύπα με νερό.
Αλλά είναι οι στίχοι του Χαρτ στο κλασικό τραγούδι Blue Moon που μιλούν πιο δυνατά: Με είδες να στέκομαι μόνος, χωρίς ένα όνειρο στην καρδιά μου, χωρίς μια δική μου αγάπη.
*Με στοιχεία από nypost.com | Αρχική Φωτό: Sabrina Lantos/Sony Pictures Classics
Βίντεο:
Πηγή περιεχομένου: in.gr
