Ανακαλύψτε τους μοναδικούς κανονισμούς στο Λόνγκγιαρμπιεν, όπου οι κάτοικοι αντιμετωπίζουν τη ζωή και τον θάνατο με ξεχωριστό τρόπο. Το Σβάλμπαρντ, μια απομακρυσμένη περιοχή της Νορβηγίας, από το 1925, βρίσκεται ανάμεσα στην ηπειρωτική Ευρώπη και τον Βόρειο Πόλο. Αν και περιλαμβάνει πολλά νησιά, μόνο τρία από αυτά είναι κατοικημένα. Η πρωτεύουσα, Λόνγκγιαρμπιεν, που ιδρύθηκε το 1906, φιλοξενεί λιγότερους από 2.500 κατοίκους — αριθμός χαμηλότερος ακόμη και από τις πολικές αρκούδες που υπολογίζονται γύρω στις 3.000.
Η γεωγραφική θέση κοντά στον Βόρειο Πόλο καθορίζει ότι η πόλη απολαμβάνει ήλιο μόνο για λίγο περισσότερο από 100 ημέρες τον χρόνο. Από τα τέλη Οκτωβρίου έως τα μέσα Φεβρουαρίου, η πολική νύχτα κυριαρχεί στην περιοχή, με τις πρώτες ακτίνες φωτός να εμφανίζονται μόλις τον Μάρτιο.
Το Λόνγκγιαρμπιεν είναι επίσης ένα από τα πιο ψυχρά κατοικημένα μέρη του κόσμου, με τη χαμηλότερη καταγεγραμμένη θερμοκρασία να είναι -46,3°C τον Μάρτιο του 1986. Ακόμη και το καλοκαίρι, οι θερμοκρασίες σπάνια ξεπερνούν τους 7°C, ενώ τον χειμώνα κυμαίνονται από -11°C έως -13°C. Η πόλη είναι σχεδόν διαρκώς χιονισμένη και κατά τη διάρκεια της πολικής νύχτας επικρατεί μια απόλυτη σιγή και σκοτάδι που διαρκεί πάνω από 100 ημέρες. Αντίθετα, από τα μέσα Απριλίου έως τα τέλη Αυγούστου, η περιοχή βιώνει το φαινόμενο του ήλιου του μεσονυχτίου, με τον ήλιο να μένει συνεχώς στον ουρανό.
Η απομόνωση και οι κλιματικές ιδιαιτερότητες έχουν οδηγήσει σε μοναδικούς τοπικούς κανονισμούς. Μεταξύ αυτών περιλαμβάνονται η απαγόρευση κατοχής γατών, η επιβολή περιορισμών στην αγορά αλκοόλ κάθε μήνα, και η υποχρέωση κατοχής όπλου για προστασία από πολικές αρκούδες κατά τις μετακινήσεις εκτός του οικισμού. Ένας από τους πιο διαδεδομένους μύθους γύρω από την πόλη είναι η υποτιθέμενη απαγόρευση του θανάτου στο Λόνγκγιαρμπιεν.
Αν και τεχνικά δεν υπάρχει νόμος που να το επιβεβαιώνει, στην πραγματικότητα, η έλλειψη εγκαταστάσεων ταφής για σορούς έχει οδηγήσει σε μια συγκεκριμένη πολιτική. Οι άνθρωποι που βρίσκονται στο τέλος της ζωής τους συνήθως μεταφέρονται σε άλλες πόλεις της Νορβηγίας για να περάσουν εκεί τις τελευταίες τους μέρες.
Η απόφαση αυτή ανάγεται στο 1950, όταν διαπιστώθηκε ότι τα σώματα θυμάτων της πανδημίας γρίπης του 1918 δεν είχαν αποσυντεθεί λόγω του μόνιμου παγετού. Σήμερα, υπάρχει ανησυχία ότι οι κατεψυγμένοι αυτοί νεκροί μπορεί να φέρουν ενεργούς ιούς της εποχής εκείνης, που προκάλεσαν εκατομμύρια θανάτους παγκοσμίως στις αρχές του 20ού αιώνα.
Πηγή περιεχομένου: in.gr
