Ένα άλλο σημείο της κυβερνητικής ρητορικής για το θέμα που προκαλεί γέλια είναι ο ισχυρισμός του Μεγάρου Μαξίμου ότι «η μεταρρύθμιση θα προχωρήσει, αλλά με διάλογο».
Πολλοί πίστευαν ότι η παραίτηση του διευθύνοντος συμβούλου των ΕΛΤΑ θα εκτόνωνε την ένταση και θα άλλαζε την αρχική απόφαση αναφορικά με το «λουκέτο» σε εκατοντάδες καταστήματα του Οργανισμού. Μάταιος κόπος, αφού η κυβέρνηση εμφανίζεται αμετανόητη και επιμένει στο κλείσιμο τους παρά τις οργισμένες αντιδράσεις της πλειοψηφίας των βουλευτών της ΝΔ.
Κόντρα σε αυτούς, το Μέγαρο Μαξίμου επιχειρεί να εμφανίσει την κρίση των ΕΛΤΑ ως προϊόν κακής «επικοινωνιακής διαχείρισης» από τη Διοίκηση του, σαν να επρόκειτο για λάθος… δελτίο Τύπου και όχι για ένα σχέδιο που εκπονήθηκε χωρίς καμία προετοιμασία και χωρίς επαρκή τεκμηρίωση. Όσον αφορά το επιχείρημα ότου κυβερνητικού εκπροσώπου ότι η διοίκηση του οργανισμού «έβαλε το κάρο μπροστά από το άλογο» δεν απαλλάσσει κανέναν από τις ευθύνες του, ιδίως όταν το κάρο και το άλογο κινούνται προς την ίδια λάθος κατεύθυνση.
Κάπως έτσι γίνεται απολύτως κατανοητό ότι από τη στιγμή που η συνέχιση της «μεταρρύθμισης» είναι ειλημμένη απόφαση, τότε η παραίτηση του πρώην διευθύνοντος συμβούλου ήταν απλώς το σύμπτωμα μιας βαθύτερης πολιτικής αμηχανίας. Και αυτό γιατί δεν μπορείς να ισχυρίζεσαι ότι το κράτος δεν εμπλέκεται στο θέμα των ΕΛΤΑ επειδή αυτά υπάγονται στο Υπερταμείο και ταυτόχρονα να υπερασπίζεσαι τις αποφάσεις του ως μέρος μιας κυβερνητικής στρατηγικής. Ή πρόκειται για δημόσιο οργανισμό υπό την ευθύνη της Πολιτείας ή για ανεξάρτητο φορέα. Δεν γίνεται να είναι και τα δύο.
Η επιλεκτική ευαισθησία του «διαλόγου»
Ένα άλλο σημείο της κυβερνητικής ρητορικής για το θέμα που προκαλεί γέλια είναι ο ισχυρισμός του Μεγάρου Μαξίμου ότι «η μεταρρύθμιση θα προχωρήσει, αλλά με διάλογο». Μόνο που ο διάλογος, εκ των υστέρων, δεν είναι διάλογος, μα άσκηση κατευνασμού. Όσον αφορά το κυβερνητικό αφήγημα ότι «το θέμα δεν είναι αν θα κλείσουν καταστήματα, αλλά πώς θα εξυπηρετηθούν οι πολίτες», πίσω από αυτές τις λέξεις κρύβεται η ουσία του προβλήματος διότι το αν και πού πρέπει να λειτουργεί δημόσια παρουσία είναι πολιτική απόφαση και όχι κάποιο τεχνικό ζήτημα.
Η ευθύνη δεν είναι «διοικητική» αλλά πολιτική
Και για να μην κρυβόμαστε πίσω από το δάκτυλο μας, όταν ένας δημόσιος οργανισμός φτάνει στο χείλος της χρεοκοπίας, δεν φταίει απλώς η διοίκηση του. Πόσο μάλλον όταν διορίζεται. Εκείνη που φταίει η πολιτική ηγεσία που δεν είχε σχέδιο βιώσιμο, συνεκτικό και δίκαιο. Στην προκειμένη περίπτωση η κυβέρνηση προσπαθεί να αποσείσει την ευθύνη επικαλούμενη την «αυτονομία» του Υπερταμείου. Όμως το Υπερταμείο δεν είναι ξένο σώμα, αλλά δημιούργημα του ίδιου πολιτικού συστήματος που σήμερα δηλώνει «αναρμόδιο».
