Η διαχείριση των κρίσεων, από την πανδημία και τις πυρκαγιές μέχρι το μεταναστευτικό και την ενεργειακή κρίση, φανέρωσε τη «γύμνια» του κρατικού μηχανισμού.
Στην πολιτική, λένε, ένας χρόνος μπορεί να τα αλλάξει όλα. Στην περίπτωση της κυβέρνησης Μητσοτάκη, έξι χρόνια εξουσίας αρκούν για να αποδομήσουν το αφήγημα της «σταθερότητας και προόδου» και να αποκαλύψουν τις δομικές αντιφάσεις μιας διακυβέρνησης που επένδυσε περισσότερο στην επικοινωνία παρά στην ουσία.
Η Νέα Δημοκρατία εξελέγη το 2019 υποσχόμενη επιτελικό κράτος, λιγότερους φόρους, περισσότερη ασφάλεια και μεγαλύτερη αποτελεσματικότητα. Στην πράξη, όμως, η πραγματικότητα απέχει πολύ από τις υποσχέσεις. Το επιτελικό κράτος αποδείχθηκε συγκεντρωτικό, αδιαφανές και πελατειακό. Οι φοροελαφρύνσεις δεν έφτασαν ποτέ ουσιαστικά στα μεσαία και χαμηλά στρώματα. Η, δε, ακρίβεια γονάτισε τα νοικοκυριά, αφού οι αυξήσεις στους μισθούς έχουν ήδη απορροφηθεί από την ακρίβεια, με το κόστος ζωής να έχει εκτιναχθεί στα ύψη.
Αλαζονεία και συγκάλυψη
Η διαχείριση των κρίσεων, από την πανδημία και τις πυρκαγιές μέχρι το μεταναστευτικό και την ενεργειακή κρίση, φανέρωσε τη «γύμνια» του κρατικού μηχανισμού. Το ΕΣΥ άντεξε χάρη στην αυταπάρνηση των γιατρών, όχι χάρη σε κάποιο «σχέδιο». Η τραγωδία στα Τέμπη και η υπόθεση των υποκλοπών δεν ήταν απλώς «αστοχίες», αλλά αποκαλύψεις ενός συστήματος που συγκαλύπτει. Όσον αφορά την υπόθεση του ΟΠΕΚΕΠΕ και τις παράνομες επιδοτήσεις, δείχνουν πόσο βαθιά ριζωμένη είναι η διαφθορά σε μια χώρα που θέλει να αλλάξουν οι άλλοι γύρω της και όχι η ίδια.
Η ψηφιοποίηση του κράτους – αν και αναμφίβολα σημαντική – δεν μπορεί να κρύψει την απουσία ουσιαστικής θεσμικής μεταρρύθμισης. Το κράτος παραμένει αναποτελεσματικό, με χιλιάδες κενές θέσεις σε κρίσιμες υπηρεσίες και με την παιδεία, την υγεία και τις συγκοινωνίες ακροβατούν λόγω υποστελέχωσης. Την ίδια στιγμή προτεραιότητα της κυβέρνησης μοιάζει να είναι η εξυπηρέτηση των «δικών της παιδιών» και η επικοινωνιακή διαχείριση των ζητημάτων που ανακύπτουν.
Ορατή η πολιτική φθορά
Ποιος ξεχνά πως η δεύτερη θητεία της κυβέρνησης του Κυριάκου Μητσοτάκη ξεκίνησε με νέα υπόσχεση για «τομές», αλλά με όλο και λιγότερα περιθώρια πολιτικής ανοχής. Κάπως, έτσι, ο δρόμος προς το 2027 δεν είναι στρωμένος με πολιτικά… ροδοπέταλα. Η πολιτική φθορά είναι ήδη ορατή στα ποσοστά της Νέας Δημοκρατίας και τις «ρωγμές» στο προφίλ του Κυριάκου Μητσοτάκη. Η εμπιστοσύνη στο πρόσωπό του κλονίζεται, ενώ η «πολιτική αντοχή» του που προβάλλεται ως αρετή, είναι στην πραγματικότητα το σύμπτωμα μιας εξουσίας που μαθαίνει να επιβιώνει, όχι να λογοδοτεί.
Η ώρα του «ταμείου» και της αλήθειας πλησιάζει…
Έξι χρόνια μετά τις εθνικές εκλογές του 2019 το θεμελιώδες ερώτημα δεν είναι αν έγιναν πράγματα στη χώρα. Είναι το ποιοι ωφελήθηκαν, ποιοι έμειναν πίσω, και ποιο είναι το πραγματικό κόστος. Γι’ αυτό, το 2027 δεν θα κριθεί μόνο η απόσταση από το 2019, μέχρι την Ελλάδα του σήμερα, αλλά η απόσταση ανάμεσα στην Ελλάδα των υποσχέσεων και την Ελλάδα της πραγματικότητας.
